Je kent vast wel zo iemand. Liefdevol willen helpen, goedbedoelde adviezen. Ze willen alles voor je doen en ze hebben overal suggesties, oplossingen of andere adviezen voor. Je vraagt er niet om. Je hebt er misschien niet eens behoefte aan maar je krijgt het toch. En juist omdat dit bemoeien zo vriendelijk is zet je, je tanden op elkaar en neemt het braaf aan. Maar misschien steek je ondertussen ook wel een denkbeeldige middelvinger op.
Hoewel het met alle beste intenties is kan het goedbedoeld bemoeien je soms zwaar frustreren. Ik wordt er steeds makkelijk in om meteen te zeggen ‘dank je wel, ik waardeer je meedenken maar ik heb er geen behoefte aan’. En ongetwijfeld maak ik mijzelf ook schuldig aan bemoeien. Maar het is dan ook lastig te zien dat je iemand het bloed onder de nagels vandaan haalt als je iets zo goed bedoeld.
Onbewuste boodschap van bemoeien
Wat we vaak niet beseffen wanneer we ons mengen in andermans zaken is dat we ongemerkt zeggen dat zij het niet goed (genoeg) doen. Stel je hebt een moestuintje aangelegd. Apetrots ben je, je hebt tuinboeken gekocht en het internet afgespeurd om het beste te doen voor je plantjes. Dan komt de buurvrouw die werpt een blik in je moestuin en komt meteen met allerhande adviezen. Hartstikke lief natuurlijk, maar jij hebt net al je ziel en zaligheid in dat tuintje gestopt om te horen dat het nóg beter kan. Oftewel wat nu is, is niet goed genoeg.
Nee natuurlijk wil ik niet horen hoe het beter kan, want indirect wordt er gezegd dat het niet goed is wat ik doe. En ongetwijfeld zijn het goede adviezen, slimme tactieken of de allerbeste oplossingen maar zolang ik er niet om vraag hoeft een ander zich er niet mee te bemoeien. Liever hoor je de complimenten hoe prachtig je tuintje geworden is en wat een heerlijke groenten er vast gaan groeien. En als je advies nodig hebt ze graag willen helpen.
Neerkijken op hulpelozen
Hoe lastig is het vanaf de andere kant. Je hebt zoveel om te delen. Kennis, geld, ideeën ga zo maar door. Je wilt ze dolgraag delen omdat je de ander wilt helpen. En dan krijg je de deksel op je neus. De ander vindt dat je, je er niet mee moet bemoeien. Hoe ondankbaar is dat? Je begrijpt het niet, je sputtert nog wat tegen. Je bedoelt het zo goed, je wilt de ander helemaal niet vertellen hoe het moet of het gevoel geven dat jij het beter weten of beter kunt. Maar neem nou geld als voorbeeld. Het is verleidelijk om geld aan te nemen, zeker wanneer je weet dat de ander het makkelijk kan missen en jij er hard voor moet werken. Echter de eerste valkuil is al dat je in schuld staat, gevoelsmatig of echt als het gaat om een lening. Het lijkt in eerste instantie makkelijk maar eigenlijk geeft het een onprettig gevoel. Maar nog veel belangrijker is hoe klein je wordt wanneer je geconfronteerd wordt met de realiteit dat jij minder hebt dan de ander. En andersom als jij degene bent die “helpt” hoe groot voel jij je t.a.v. die ander?
Kijk maar eens heel eerlijk naar hoe wij kijken naar ontwikkelingslanden. Wij in het welvarende Europa bemoeien ons maar al te graag met al die zielige arme mensen. Medeleven, empathie onder welke noemer wil je het hebben. Deze mensen het oprecht zwaar in het leven. En hoe kunnen wij met al onze rijkdommen dan zo egoïstisch zijn om hun niet te helpen. Dit is de grootste innerlijke drive. Echter is dit ook de arrogantste, wel goedbedoeld natuurlijk. We kijken op deze mensen neer, we hebben medelijden met ze. Hoe klein maken we ze daarmee. We vinden ze niet sterk genoeg om het zelf op te lossen. Hoe denigrerend is dat? Hoe kunnen wij nou met al onze luxe ons inleven in hun leven.
Betrokken zijn
Bekijk het eens van de andere kant. Stel je bent een alleenstaande moeder in Afrika. Je hebt geen geld om je kinderen te voeden. Je hebt geen tijd om ze te verzorgen omdat je de hele dag moet werken voor een habbekrats. Dan komt er een moedertje uit Nederland, een prachtig gezinnetje woont in een mooi huis, ze heeft geen geldzorgen en alle tijd om haar kindjes te verzorgen. Deze welvarende Hollandse dame komt jou wel even “redden”. Zij geeft wat geld, wat nooit genoeg gaat zijn. Komt met verzorgingstips voor je kids waar je niks aan hebt want je moet werken. En als kers op de taart voorbehoedsmiddelen zodat er niet nog meer arme kindjes op de wereld gezet worden. Persoonlijk zou het mijn nekharen overeind zetten. Ongetwijfeld is er veel waardering voor dit soort hulp en zijn er mensen die er om vragen. Natuurlijk worden er ook goede dingen in gang gezet (voor de mensen die nu heel erg getriggerd zijn). Echter de vraag is of ze het echt nodig hebben of dat we ze juist afhankelijker maken. Passender zou zijn door te waarderen wat we zelf hebben en hier heel zuinig mee omgaan. Beseffen dat wij heel veel geluk hebben en dat die mensen veel sterker zijn dan ons. Want wij zouden het geen dag uithouden.
Wat zegt het over onszelf wanneer we tegen willens en wetens ons goedbedoeld bemoeien met de ander. Waarom voelen we zo de noodzaak om de ander iets te geven waar hij of zij niet om vraagt. Dit is waar het eigenlijk interessant wordt. Waarom vinden we de ander niet sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Het is zo makkelijk om iets te willen verbeteren maar heb je zelf al in die situatie gezeten. Hoe kan je weten wat die persoon nodig heeft of al geprobeerd heeft? Dat weet je niet en dat kun je niet, niet zolang je zelf niet in die schoenen gelopen hebt. Dus voordat we ons weer eens mengen in het leven van de ander kunnen we afvragen welke nood we zelf voelen.
Wil jij weten welke onbewuste nood er bij jou zit om de ander te willen helpen, redden of andere ongemerkte bemoeienissen? Neem gerust Contact met mij op of kijk op Werkwijze voor meer informatie.