Het leed dat paardencoaching heet

Het leed dat paardencoaching oordelen heet

“Heeft het paard geen last van mijn spanning?” Een veel gestelde vraag tijdens de sessies. En begrijpelijk ook want je voelt je zwaar k*t en dan voelt dat paard dat ook. Je ziet dat prachtige dier liggend op de grond zwaar kreunend. Het kan toch niet anders dan dat hij er last van heeft, dat kan toch niet goed zijn.

Voor mij is het een beeld wat ik zo vaak terug zie en het mij niet meer doet schrikken. De vraag of het niet zielig is doet mij wel schrikken. Want ja ik heb alle vertrouwen in dat ik het juiste doe. Dat ik op de juiste manier mijn paarden verzorg, dat ik ze goed aanvoel en begrijp en weet wat er in ze omgaat. Maar uiteindelijk weten we het niet. We kunnen niet voelen wat een dier voelt. En hoewel ze in de wetenschap zeker zijn van hun waarnemingen is dat ook maar de vraag in hoeverre alles meetbaar is. En zo is dat met alles, en toch doen we het met de beste intenties.

Dierenleed

Voor mij is het een genot om te zien hoe de paarden een stem krijgen en die weten te gebruiken. Ik heb eens gewerkt met een paard van een klant. Toen we klaar waren met de sessie rende ze naar de overkant want daar was iemand aan het uitmesten. Het paard ging erbij staan en begon te spiegelen. Die reactie van een paard wanneer ze door hebben dat we ze begrijpen, dat we luisteren en hun mening van waarde is. Dat doet ze zo goed.

Toch komt regelmatig die vraag of zelfs opmerking dat we paarden belasten met de coaching. Mijn haren gaan dan overeind staan. Ik zie overal om mij heen zoveel dierenleed. En dan is het in Nederland met onze wetgeving nog enigszins binnen perken. Al vanaf oudsher worden dieren gebruikt door ons mensen. We voelen ons meer, want wij zijn slimmer, ontwikkelder. Wij mogen daarom te pas en te onpas de dieren gebruiken, toe-eigenen. Ze liggen op ons bord, ze moeten ons gezelschap zijn, middel als succes in de sport of ons voorzien van kleding. Zij moeten hun leefruimte inleveren zodat wij in alle luxe kunnen leven. Hun voedsel wordt afgepakt omdat onze monden gevoed moeten worden. En waar de paarden paard mogen zijn en hun uitzonderlijke talenten tot hun recht komen. Daar waar ze een stem krijgen en ons mensen iets mogen leren. Dat wordt dan bekritiseerd. Ja dan wordt ik wel enigszins furieus.

Oordelen, oordelen en oordelen

Te pas en te onpas strooien we onze “vrije mening” maar overal uit. Zeker online. We denken niet na over of we het volledige verhaal kennen. We kijken niet eerst of we zelf wel zo zuiver zijn. En of het kwetsend is voor een ander doet er niet toe toch, jij mag je mening hebben. Laat staan of het enige bijdrage geeft wat wij allemaal vinden. Zoveel mensen die bij mij komen met de angst voor de mening van de ander. En ik snap het want die angst heb ik ook. In mijn geval niet zozeer over hoe ik eruit zie of wat mijn keuzes zijn. Voor mij is het juist dat hoe zichtbaarder ik ben met mijn prachtige werk dat er aan de andere kant altijd mensen zijn die je kop eraf willen hebben. Of het nou uit jaloezie is of omdat ze denken dat ze het juiste zeggen met hun mening. Het is nog altijd iets wat mij weerhoud. Iedere keer weer wanneer ik de stap zet, ervoor ga en mijzelf laat zien dan komt er wel weer iemand die mij aan het wankelen brengt. Recent begon iemand over dat het dierenmishandeling is. Serieus?! Een paard dat zich vrij mag bewegen, de enige begrenzing is een loshangentje touw. En daar gaan ze zo onderdoor, zelfs Kotina. Soms doet ze dit wel eens, dan maakt ze de knoop gewoon los. dan loopt ze door de hele schuur. En het mooie is dat zelfs dat gewoon mag!

Woest maken die mensen mij. Geen idee waar ze het over hebben. Maar ondertussen wel fanatiek in de sport rijden. Want ja paardrijden is zo natuurlijk en vriendelijk. Of hun paard in een stal opsluiten waar het dier doodongelukkig is. Nee die mensen kun je bijna niet serieus nemen maar als mijn boosheid dan enigszins gezakt is dan probeer ik het te begrijpen. Dat zij vanuit hun visie de dingen anders zien. En dan begrijp ik dat ze het niet snappen. Maar waarom moet je dan in vredesnaam meteen zulke beschuldigingen maken. Dan kun je toch het gesprek aangaan? En dan doe ik echt mijn best om niet te oordelen over deze mensen. Het is zo gemakkelijk, ook voor mij, om meteen een oordeel klaar te hebben staan. Dus vanuit mijn tenen komt de frustratie: kunnen we nou eens stoppen elkaar constant te veroordelen, onze mening opleggen zonder enig begrip voor de ander??!!

Bescherming

Niemand zit te wachten op de mening van de ander tenzij we erom vragen. Dus al iedereen nou gewoon lekker zijn aandacht bij zichzelf houdt. Dan kun je ongezouten je mening geven over en aan jezelf. Wat zou de wereld dan een stuk aangenamer worden. Maar goed dat gaat nooit gebeuren dus de beste optie is om onszelf te beschermen. Met je hoofd kun je makkelijk zeggen dat je, je niks hoeft aan te trekken van die meningen. Maar zo simpel werkt dat niet in je gevoel. Ik raak altijd van slag. Dan ga ik twijfelen aan mijzelf. Vraag ik mij af of er niet toch ergens een kern van waarheid in zit. Dan voel ik de drang om mij te verstoppen. Ergens wil ik ook de strijd aangaan en met modder terug gooien. En als de boosheid, verdriet en twijfel dan zijn momenten hebben gehad dan komt de zwaarste. Dat is wanneer ik het op wil geven, de neergeslagenheid. Waar doe ik het toch voor, ik heb geen zin in al die negativiteit van mensen die zelf nog nooit in de spiegel gekeken hebben.

Uiteindelijk vind ik altijd mijn trots weer terug. Recht mijn rug en laat iedereen zien dat ik niet opgeef. Soms vraag ik mij wel af of er niet een manier is om je te beschermen tegen dat uit balans raken door wat anderen vinden. Maar ik denk niet dat je, je daar tegen kan beschermen. Als er iets is wat ik van de paarden geleerd heb dan is het juist om kwetsbaar te durven zijn. Dus in kwetsbaarheid stap ik wederom die wijde wereld in en laat ik mij zien. En dat is precies wat dieren ook doen. Ze komen niet in opstand, ze bewegen mee in alles wat wij voor hun bepalen. Als de halmen die meebuigen in de wind opdat ze niet breken. Zo is de hele natuur, perfect afgestemd en in vrede. Wat kunnen wij daar nog vreselijk veel van leren als we de arrogantie als “superieur mens” neer zouden leggen.

In mijn werk draait alles om zelfontwikkeling en reflectie. Waarbij ik kijk naar het grote geheel en het individu als onderdeel hiervan. Mijn visie op de wereld is eigenlijk vanuit datzelfde perspectief. We zijn allemaal individuen in een groter geheel. Vanuit die visie belicht ik in dit column thema’s hoe ik erover denk. Dit kan wat provocerend zijn maar is zonder oordeel. Het is bedoeld om je aan het denken te zetten, reflecteren op wat dit voor jou betekent. Wil je meer over mij weten lees dan https://joycepuister.nl/mijn-verhaal/