Hoe vaak zeggen we niet tegen een ander ‘ik ben er voor jou’. Bieden we steun of zeggen we ‘ik sta achter je’. Maar hoe vaak zeggen we dat tegen onszelf. Om eerlijk te zijn, ik nooit. Als ik er zo bij stil sta maakt me dat eigenlijk wel verdrietig. Er zijn genoeg momenten te bedenken waarbij ik er juist niet voor mijzelf was maar ik het wel echt nodig had. Gelukkig is elk moment een kans om het anders te gaan doen.
Hoe zou het toch komen dat sommige mensen zo zorgzaam zijn voor anderen, zo liefdevol maar zo weinig empathie tonen voor zichzelf. Streng en veroordelend over alles wat beter kan. Niet in staat te zien wat zij voor moois aan de wereld te bieden hebben. Ze vinden zichzelf niet goed genoeg, niet waardig. Waarom kunnen we de waarde van anderen wel makkelijk zien maar is dit lastig bij onszelf? En zelfs al kun je het zien kun je het dan jezelf ook echt gunnen?
I’ve got your back
Wanneer ik even stil sta bij het beeld van mijzelf die mijzelf ondersteund. Alsof er een 2e versie is van mij. Die achter mij staat, mijn handen op mijn schouders. En die zegt dat het goed is en ik mag vertrouwen op mijzelf. Dat alles wat ik doe, alle keuzes die ik maak, dat die ik oké zijn. Het maakt niet uit wat de wereld vindt, wat andere mensen vinden. Het zijn mijn keuzes, goed of fout doet er niet toe. Als ik er voor kies om het zo te doen dan mag ik dat. Wanneer ik geloof in mijzelf, mijn kwaliteiten, mijn talenten maar vooral dat wat ik wil zijn of uit wil dragen. Al die dingen die bij mij horen. Wat als ik mijzelf daar volledig in zou steunen, hoe fijn is dat!
Ik sta achter je, I’ve got your back. Hoe krachtig is dat wanneer ik dat voor mijzelf doe. Recent had ik nog een sessie over zelfvertrouwen. Het was zo herkenbaar, de worsteling van de klant. Alles is er, de omstandigheden scheppen zich naar jouw wensen. De enige stap die nodig is , is om er te gaan staan. Durven groots te zijn, jezelf laten zien en op jezelf vertrouwen. Maar ik begreep helemaal de angst. Want in mij is de moraalridder ook nog altijd streng en veroordelend en sta ik niet achter mijzelf.
De moraalridder
Soms wordt ik er helemaal gek van. De eeuwige bemoeienis, opdringende mening en vooral de ‘ik weet het beter’ houding. Laatst had ik nog een meningsverschil met zo een persoon. Het maakt niet uit wat je argumenten zijn, het antwoord staat al klaar. De enige waarde is de innerlijke drive om iets of iemand te moeten redden. Maar hoe harder ik roep dat ik de bemoeienis niet wil, hoe harder het terug komt. Want uitsluiten zorgt er altijd voor dat het terug gespiegeld wordt. En ineens besefte ik wat de grootste trigger is. Mijn eigen oordeel. Want het maakt niet uit wat die ander vindt, laat die maar praten. Zolang ik het voor mijzelf oké vind dan raakt het mij niet. Maar wat als die persoon de dingen zegt die ik heel diep vanbinnen al afkeur bij mijzelf.
Ja dan ineens wordt het lastig. Want dat is precies de zere plek. In plaats van de steunende handen op mijn rug voel ik de wijzende vinger. Het maakt je klein. Mijn eerste drang is om weerstand te bieden, aanval is de beste verdediging, toch? Maar wat win ik ermee. Dus vandaag kies ik ervoor om het anders te gaan doen. Ik geef mijzelf gelijk, de moraalridder in mij krijgt helemaal gelijk. Ja dat heb ik niet goed gedaan, of ja die keuze heeft consequenties en die zal ik dragen. Ja die beslissing heeft invloed op anderen, maar ik doe het toch omdat ik het wil. Ja dat vind ik dan egoïstisch maar ook dat is oké. Want ik ben oké, ik ben precies goed zoals ik ben. Ik sta helemaal achter mijzelf in alles wat ik doe en ben. I’ve got my back.
Wie ben jij
Wat zie je
wanneer je naar jezelf kijkt
schoonheid, gezondheid
of zie je iets waar jij totaal niet op lijkt
Wat voel je
als je, jou voor de spiegel ziet staan
Blijdschap, trots
emotie die je niet laat gaan
Wat denk je
kijkend naar jezelf
Welk cijfer zou je geven
een tien of een elf
Wat zou je willen zien
Wie zou je willen zijn
heb je grootse plannen
of denk je liever klein
En als je nou een plekje had
waar je kunt zijn wie je bent
geen maskers meer op
denk je dat je, jezelf herkent?
– Joyce Puister –
Het is enorm verdrietig wat we onszelf aandoen, alles doen voor een ander om jezelf beter te voelen. Dat totdat je niet meer kan en dan is er niks meer om jezelf goed over te voelen. Je hebt de kracht niet meer om er voor andere te zijn en andere doen het niet voor jou. Je straft jezelf omdat je er blijkbaar niet genoeg toe doet.
Daar diep in die put zit je alleen je afvragend waar te beginnen of te stoppen.wajjeer je het ziet ben je een eind zegt men dan. Ik weet niet waar te beginnen.
Ja dat begin is zo lastig he. In een diepe put is zo weinig uitzicht. Als ik in de put zit dan heb ik altijd het gevoel weg te willen kruipen onder een steen. Het lukt niet om iets te doen, in beweging te komen of ergens nog nut van in te zien. Maar hoe meer ik aan dat gevoel toegeef hoe meer ik in die put blijf hangen. We willen het liefst gered worden, iemand die ons een hand reikt en uit die put trekt. Maar zo werkt het niet. De kunst is om die hand aan jezelf te geven. En dat begint in kleine stapjes. In beweging komen, al is het maar een blokje om. De buitenlucht in en even stil staan bij onze zintuigen. Hoe ruikt het, wat voel je op je huid. Jezelf een simpel doel geven zoals de was opvouwen. Want als je dat doet dan heb je iets om te zeggen ‘dat heb ik toch maar gedaan’. Dat soort dingen helpen mij altijd om weer bij mijzelf te komen. Sommige putten zijn dieper dan 1 dag en dan is het beste wat je kunt doen zoeken naar iets wat je daaruit kan helpen. Voor mij zijn dat altijd de paarden geweest.