Hoe kijken we naar anderen. Wat spreekt ons aan en wat geeft juist weerstand. Waarom weten sommige mensen het beste in je naar boven te halen terwijl anderen juist het slechtste in je naar boven halen. En hoe kan het dat er zoveel verschillen daartussen zijn?
Wat als ieder mens nou een spiegel is van jezelf? Dat wanneer je naar de ander kijkt, je beseft dat je niet die ander ziet maar een deel van jezelf. Hoeveel verandert dat dan je kijk op de mensen om je heen. Wanneer je deze persoon ziet dat er iets in jou aangeraakt wordt. Iets dat misschien zeer doet. Of juist iets aanwakkert dat je mist bij jezelf. Kun je dan voorbij je irritatie kijken en zien wat je eruit kunt leren. Of kun je zien dat hetgeen waar je zo tegenop kijkt ook in jou aanwezig is als een diep verlangen. Verzacht het je blik op die irritante persoon en verscherpt het je blik op die persoon die je zo blindelings volgt?
Confrontatie
Een spiegel is zo confronterend. En hoewel ze ook de mooiste dingen laten zien zijn we meestal geneigd om juist de dingen te zien die we niet willen. Dus ook in ons contact met andere mensen zien we vaak juist de minder mooie dingen. Zo gaan mijn nekharen overeind staan van de betweters. En hoewel ik het niet graag toegeef kan ik mezelf er helemaal in herkennen. Natuurlijk krijg ik de kriebels van deze personen want zij confronteren mij met een deel in mij dat ik liever vergeet.
Dat deel dat zelf het ook allemaal beter wist. Het deel dat zich veel groter maakte dan haar recht was. En nog steeds steekt het wel eens de kop op. Iemand zei ooit eens een meisje met veel ‘eigen-wijsheid’. Hoe harder ik dat deel ontken, wegduw of vervloek, hoe erger het naar mij terug komt. Dus ik heb geleerd haar te omarmen. Het is de liefde die de drijvende kracht is achter deze typen. De liefde om de ander te helpen, te redden of te beschermen. En zo is die liefde ook in mij.
Spiegel van reflectie
Laatst had ik een sessie met iemand die zelf met mensen werkt. Deze persoon besefte ineens dat al die cliënten allemaal een spiegel waren voor de moeder van deze persoon. Alle hulp om de cliënten te redden had niks met de cliënten te maken. Het waren allemaal pijnlijk confrontaties. Het niet kunnen redden van moeder was zeer pijnlijk dus was het makkelijker om anderen te gaan redden. Echter werken vanuit deze spiegelingen heeft een ongunstig effect op alle partijen. En niet alleen op werkgebied is het glad ijs, ook in onze relaties. Eigenlijk in ons hele leven liggen de spiegelingen op de loer die ons verleiden. De grootste wereldverbeteraars worden hierdoor gedreven. En zeker zijn er positieve bijkomende effecten. Echter is de prijs die we betalen veel groter. Denk aan natuuractivisten, wie zijn ze eigenlijk aan het redden? En welke prijs zijn ze bereidt te betalen, met hun leven, hun gezondheid, strafblad of geld?
Veel vaker dan we beseffen worden we gedreven door dingen die over onszelf gaan maar die we projecteren op anderen. En het is niet goed of fout, het heeft alleen maar gevolgen. Elke keuze die we maken heeft gevolgen. En we kiezen op basis van hoe we de wereld bekijken door onze eigen bril. Dus wat als je die bril afzet en gewoon kijkt. Die ander ziet en in die ander jezelf ziet? Hoeveel mooier zou dat de wereld maken?
Wil jij graag de confrontatie aangaan met jouw spiegel? Dan zijn paarden geweldig mooi als hulpmiddel. Kijk hiervoor op Werkwijze of Aanbod.
