Ik vraag hem of hij met zijn aandacht naar zijn lichaam wil. Simpelweg waarnemen wat er daar allemaal zit. Er is ongemak, pijn of spanning. Het is niet fijn en toch vraag ik hem of hij het volledig kan toelaten. Nee dat gaat niet, de weerstand is zichtbaar. Maar ook de weerstand kan je waarnemen dus hoe voelt weerstand? Ondertussen blijft hij staren naar plek voor hem op de grond. Op de plek waar hij naar kijkt leg ik iets neer. Ineens wordt de opluchting zichtbaar. “oh dat voelt fijn, er valt iets van mij af”.
Blijkbaar was het nodig dat datgene waar de persoon onbewust al naar keek zichtbaar gemaakt werd om het los te kunnen laten. Het aankijken van de werkelijkheid, van de situatie hoe die is of was of simpelweg de pijn. Dat werkt gek genoeg ontspannend. Onze puurste natuurlijke reactie is ten alle tijden om onszelf in veiligheid te brengen. Vechten of vluchten. Het is daaruit bekeken dan ook heel logisch dat we alles wat ons emotioneel pijn doet of angst geeft willen ontvluchten of bevechten. Al die overlevingsstrategieën hebben een hele belangrijke functie namelijk onze veiligheid.
Het vloerkleed
Het probleem van deze reactie is dat we er vaak te lang in blijven hangen. Tijdens de sessies beschrijf ik dit vaak als het vloerkleed. Om onze veiligheid te waarborgen willen we het niet aangaan dus schuiven we het onder het vloerkleed. Daar hoeven we het niet te zien. Dan ligt er een mooi kleedje overheen wat aangenaam is om naar te kijken. Echter hoe meer we eronder schuiven hoe groter de bult onder het kleed wordt. Tot het een vorm aanneemt die ons angst inboezemt. Een soort vloerkleedmonster van weggestopte emoties, pijn. Het is zo groot geworden dat je niet eens meer weet wat eronder zit. En je kunt pas opruimen als je het kleed optilt, en wat ga je dan tegenkomen?
Het niet weten, de oude pijn al die dingen die je voor je eigen veiligheid weggestopt had. Die moet je dan ineens onder ogen komen. Het idee eraan is vaak al eng genoeg. Dus komt weer de reactie om te vluchten. We kiezen de weg die onze veiligheid garandeert. Maar hoewel we het nog steeds mooi bedekt hebben onder het kleed blijft het ons achtervolgen als onze schaduw.
Pijn aankijken
Stel je voor dat je een hert bent op de weide vlakte. Je staat lekker te grazen en dan ruik je hem, je hoort het geritsel in de bosjes. Elke vezel in je lijf staat strak. De adrenaline giert door je lijf. Alles in je vertelt je dat je moet vluchten, zo hard je kunt. Dat is de enige manier dat je kunt overleven. Je kijkt omhoog en je staat oog in oog met de leeuw die in jou een lekkere lunch ziet. Hoe bizar zou het zijn als je als hert blijft staan. Misschien schrikt de leeuw nog wel harder van het onverwachte dat zijn prooi niet rent. Maar de kans is groter dat als je dat zou doen je leven voorbij is. Dus blijven staan en je angst aangaan. Onder ogen komen wat je te wachten staat. Dat is de meest onnatuurlijke reactie die er is.
Laat dit nou precies zijn wat we nodig hebben om oude pijn los te laten. Alles in ons lijf schreeuwt om het niet te doen. En toch is het nodig. Een duik in de oude weggestopte shit die je al zolang meedraagt. Want een acute levensbedreigende situatie vraagt uiteraard onze fight or flight modus. Maar het mooie is dat als je deze reactie goed afmaakt door ontlading dan is het ook meteen weg. Heb je ooit een hert gezien dat angstig in de weide rondloopt denkend aan alle leeuwen die het ontvlucht is. Nee het hert vlucht en daarmee loopt het de spanning er meteen uit. Als het gelukt is om te ontsnappen dan komt de opluchting, het hert schud de laatste spanning van zich af en gaat weer verder met zijn leven. Dit is waar wij zo verschillen van de dieren. Want wij hebben de neiging om deze spanning niet los te laten maar vast te houden.
“De pion die ik neergelegd hebt staat voor een overleden persoon. Is er iemand die je dierbaar was en overleden is?” Nu komt de pijn. De ogen glinsteren van het verdriet dat nu pas voelbaar wordt. Zijn lijf begint te wankelen. Knikkende knieën. “Laat het maar toe, blijf maar met je aandacht in je lijf. De oude pijn komt los en je lichaam helpt je om het af te voeren. Het schudden en trillen is een manier om de spanning los te maken. Blijf er maar bij met je aandacht.” Het lijk of hij elk moment kan instorten maar ik mag erop vertrouwen dat hij het aan kan. Ik mag het niet makkelijker maken, verzachten of wegstoppen. Ik ben er bij met mijn aandacht, met mijn steun zonder iets over te nemen. Rustig wachtend tot de opluchting komt. Een zucht en de schouders die zakken. De ogen die drogen . De rug die rechter wordt en de stevigheid waarmee hij er ineens staat. Er hoeft niks meer gezegd te worden. Een kleine knipoog en de glimlach die tevoorschijn komt zeggen alles.
Wil jij ook graag jouw oude pijn onder ogen komen zodat je het eindelijk los kunt laten? Op een veilige manier, met de steun van de paarden. Neem dan gerust Contact met mij op.