Wat een tijd, wat een uitdaging. Ga je links of ga je rechts. Misschien toch liever middenin of veilig aan de zijlijn. Waar je ook gaat, nergens is het veilig. De emoties zijn overal hoog. De meningen zijn verdeeld en allemaal met een geldige reden. Iedereen heeft vragen. Waarom dit en niet dat. Waarom zij wel en wij niet. Wat is er nog waar en wie heeft er gelijk?
Ik weet het nog goed. Lacherig als we waren over China, de bouw van een ziekenhuis in 2 weken. Nooit hadden we gedacht dat we een paar maanden later zelf in dat schuitje zouden zitten. De wereld is in de ban van een virus, het houdt ons allen in onze greep. Dat is misschien nog het enige wat we gemeen hebben ongeacht de kant die we kiezen. Persconferenties werden nog nooit zo gretig bekeken. En nadien staan de social media weer vol met alle meningen die we erover hebben. En alle reacties. En daaronder weer de reacties op de reacties op de meningen.
We zijn allemaal mensen
Steeds meer kampen ontstaan. De gevaccineerden versus de ongevaccineerden. Mensen voor de maatregelen en de mensen tegen de maatregelen. Personeel tegenover de klanten. Broer tegenover zus. Ga zo maar door. We vergeten bijna dat we allemaal mensen zijn. Ongeacht onze meningen, keuzes, geloof, we zijn allemaal mensen. Mensen met onze eigen redenen om te voelen wat we voelen. De zondebok, de gedupeerde, de ondergewaardeerde werker. Waar de één angst voelt om iemand te verliezen voelt de ander angst om zijn vrijheid te verliezen. Zoals een ander vreest voor zijn gezondheid zonder prik, vreest de ander voor zijn gezondheid met een prik. Gek eigenlijk, dat we soortgelijke angsten hebben en vaak geen enkel begrip voor elkaar kunnen opbrengen.
Daar waar het hardst geroepen wordt is meestal de brand. Dat is waar de angst het grootst is. Tegelijk is dat waar het gevoel heerst dat er iets gered moet worden. Het slachtoffer en de beschermer of redder. Zelfs als de brand door de natuur ontstaan is dan moet er toch een dader aangewezen worden. Zo werkt ons brein nou eenmaal. Dus in deze bijzondere tijd waar een virus als vlammen om zich heen grijpt zijn ook deze rollen verdeeld. En er zijn vele slachtoffers. En voor al die slachtoffers zijn er weer redders en moeten er daders aangewezen worden. Een duidelijk patroon wat al lang meereist in de mensheid en vele vormen aanneemt.
Alles wat je voedt groeit
Zonder voeding geen planten. Een boom zal nooit een boom worden als er geen voeding is om te groeien. En zo is het met alles in het leven. Onze angsten worden gevoed, de meningen worden gevoed en het virus wordt gevoed. In het leven is de essentie simpel; we komen en op een dag gaan we weer. Leven en dood, meer is het niet. Alles daartussen is maar bijzaak. Natuurlijk willen we die tijd nuttig besteden. Uiteraard wil je die tijd zo lang mogelijk benutten. Maar aan het eind komen we allemaal op een dag aan het einde van ons leven. Dan kijken we terug en dan pas kun je zien hoe het echt is.
Dus we zitten vast in een patroon waarin we allemaal verschillende rollen hebben. Vanuit die rollen reageren we op elkaar. We voeden onze angst en zo blijven we in hetzelfde cirkeltje draaien. Iedereen doet dat vanuit zijn eigen schone geweten. Vanuit een schoon geweten voel je, je onschuldig. Voel je dat je gelijk hebt en de ander het fout heeft. De realiteit is dat er geen goed of fout is. Alleen maar mensen met hun eigen gevoelens en het handelen vanuit deze gevoelens.
Bewustzijn zonder meningen
Dus we kunnen onszelf afvragen welke rol neem ik eigenlijk? Wat als ik het mis heb ondanks dat alles in mij 100% zeker weet dat ik gelijk heb. Wat als ik de deur eens open zet om te zien hoe het buiten mijn eigen visie is. Stel dat die ander waar ik zoveel moeite mee heb nou een spiegel is van iets van mijzelf, wat zegt dat dan over mij? Of misschien heb jij geen probleem met de mening van een ander maar merk je de weerstand van anderen op jou. Voel je een enorme druk en is het lastig om achter je eigen keuze te blijven staan. Het zijn allemaal reflecties, dus als we nou eens naar onszelf kijken in plaats van naar de ander. Beginnen bij de vraag; wat kan ik doen om deze situatie voor mijzelf te verbeteren. Want laten we eerlijk zijn we kunnen toch geen invloed uitoefenen op een ander, hoe hard we ook ons best doen. Als je toch perse een ander wil overtuigen of de omstandigheden wilt veranderen dan kun je, je afvragen wat dat over jou zegt.
Beseffen dat hoe harder je roept hoe meer je het voedt, ongeacht aan welke kant je staat. Ook stille weerstand is nog steeds weerstand. Nog steeds voeding. Echt bewustzijn gaat over bij jezelf zijn ‘bewust-zijn’. Dat betekent dat je aanwezig bent bij jezelf. Hoe voel jij je, welke impact heeft iets op jou. Waarom voel jij dat zo, wat zegt het over jou. Niet over de ander. Ook niet over de omgeving. Alleen over jou. En dan als je volledig aanwezig bent bij jezelf dan kun je voelen dat je onderdeel bent van iets veel groters. Dat al die rollen in jou aanwezig zijn. Als je die helemaal kunt toelaten dan voel je, je compleet. Dan kun je ieder ander ook laten zijn wie die is, je hebt geen oordeel meer nodig. Dan kun je accepteren wat er om je heen gebeurd. Doe je, je ding en hebben de omstandigheden of anderen totaal geen impact meer op jou. Je beweegt gewoon mee en wacht tot het zich aan jou toont. Dan kun je zien dat die ander ook maar gewoon mens is en zich in een bepaalde richting beweegt en dat die beweging of richting niks met jou te maken heeft. Dan voel je, je vrij zelfs als je fysiek niet vrij bent. Je bent volledig in acceptatie met alles wat er is. Volledig in acceptatie van jezelf.
Wil jij ook graag een gevoel van innerlijke vrijheid. Volledig kunnen accepteren wat er om je heen gebeurd en kun je wel wat hulp gebruiken om daar te komen? Neem dan Contact op met mij.