Daar sta je dan, je hebt die enorme verantwoordelijkheid. De ander is in afwachting van jouw hulp. Alles staat of valt met de begeleider en het begeleiden, of toch niet?! Hoe belangrijk maken we onszelf wanneer een ander om hulp komt vragen. En zijn we wel zo belangrijk of geven we onszelf die eer. Geloven we wel in de kracht van de ander, vertrouwen we erop dat hij of zij zelf weet wat de juiste weg is. Wat voor positie nemen we in, zetten we onszelf op een voetstuk of zou het niet uitmaken wie er staat wanneer de ander echt zelf de verantwoordelijkheid draagt.
Systemisch kijken
Voor mij ligt de essentie van het systemisch werk niet zozeer in de theorie, de zinnen die uitgesproken kunnen worden of de manier hoe het ingezet kan worden. De essentie ligt voor mij in de positie die de begeleider inneemt. Een opstelling kan op vele lagen werken. Door het opstellen van de verschillende personen of thema’s komt er informatie beschikbaar. Prachtig, echter de diep doorwerkende kracht komt niet vanuit die posities, gedrag of zinnen. Het veld is er altijd echter de uitweg naar een oplossing openbaart zich pas in de diepte wanneer de begeleider alles onder ogen durft te komen. Elk oordeel, eigen thema of andere vertroebeling staat die werkelijke diepgaande werking in de weg. Het zijn de prachtige beelden, opborrelende bewegingen of gedachten die vanuit de ziel komen die de persoon de kracht geven om te doen wat nodig is. Elke vorm van angst of weerstand van de begeleider is waar de grens van het begeleiden ligt.
Wat betekent dat voor ons als begeleiders. Ten eerste dat we beseffen hoe onbelangrijk we zijn en tegelijk dat als we heel diep willen gaan we aan onszelf moeten werken. Alles in het leven is een spiegel, ook de sessies die we begeleiden. Alles wat we tegenkomen bij die ander gaat iets raken bij onszelf. En hoe meer we onze eigen issues doorlopen hebben hoe neutraler we kunnen kijken naar die ander. Kortom we staan het laagste in rang in het proces van die ander en hebben de hoogste rang in die van onszelf. De verantwoordelijkheid van het proces van de ander laten we daar en de verantwoording voor ons eigen proces dragen we zelf. Zo zorgen we ervoor dat we open kunnen staan voor alles dat zichtbaar wil worden. Dat we kunnen doorvoelen wat er speelt zonder dat we hier zelf in betrokken raken. Alles mag er zijn precies zoals het zich op dat moment openbaart en dat je het aanschouwt zonder de intentie er iets aan te willen veranderen. Met het volledige bewustzijn dat er grenzen zijn aan wat je kunt of mag doen. Dat we toe kunnen staan dat de ander een andere weg kiest ook al zie je dat het niet helpend is voor die persoon.
De houding van het begeleiden
Niks willen veranderen is het moeilijkste wat er is. Het uithouden van pijn, angst, diepe hoop en al die andere thema’s die passeren en ons drijven tot de uitersten van onze eigen ziel. Dat kunnen uithouden, niks willen veranderen, wachten tot er een antwoord getoond wordt, een mogelijke uitweg zonder garanties. En nog steeds moeten wachten tot de ander het zelf ziet of zelf de stap zet. Hierin worden we meestal geraakt in onze diepste behoeften om de ander te helpen. Dat zegt altijd iets over onszelf. Dat is altijd hoe ik er naar kijk! Het zegt iets over onszelf en daar kunnen we iets in doen, maar we kunnen dat nooit doen bij de ander.
Een mooi beeld wat ik hierbij heb is dat ik samen met de ander meeloop. Het is een hele eer, dat die ander mij toestaat een stukje mee te laten lopen. Dat hij of zij een stukje ziel bloot durft te leggen en ik dat mag aanschouwen. Die eer is heel fragiel, daar moet ik voorzichtig mee omgaan. Ik loop een stukje mee. Ik loop ernaast. We zijn gelijk. Als de ander stopt, dan stop ik ook. Ik ben er en ik benoem wat ik zie daar op die weg maar ik bemoei me er niet mee. En uiteindelijk komt er een afslag en dan loop ik weer mijn eigen weg. Erop vertrouwend dat die ander ook zonder mij prima zijn weg kan vinden. Dan blijven we allebei in onze kracht.
Inspiratie
Deze manier van systemisch werken heeft voor mij 2 grote inspiratiebronnen. Bert Hellinger die hier al over schrijft in zoals hij het noemt ‘de bewegingen van de ziel’. Zijn ideeën en gedachten gaan soms dwars in tegen wat we ‘normaal’ vinden. Echter als je eenmaal zijn denkwijze gezien hebt dan kun je bijna niet meer anders dan ook op die manier ernaar kijken. Daarnaast heb ik de paarden waar ik mee werk. En eigenlijk zijn zij voor mij de perfecte leermeesters in de houding van de begeleider zoals Bert die al beschreven heeft. Een paard is altijd bij zichzelf, in contact met het hier en nu en met hun lijf. Ze voelen de energie van het veld en maken die zichtbaar. En ze gaan pas verder wanneer de persoon er klaar voor is. Zolang de persoon het nog niet kan zien laten ze ook niks nieuws zien. Het maakt ze totaal niet uit waar het over gaat of waar het naartoe gaat. Ze laten het volledig bij de ander.
Een van de mooie dingen in dit werk vind ik dat je nooit uitgeleerd raakt. Iedere stap die je zet brengt je weer bij een nieuwe ontdekking. De weg die ik bewandel laat telkens weer wat nieuws zien en brengt iedere keer nieuwe ontmoetingen. Tegelijk is het zo lastig omdat je het niet kunt perfectioneren. Zodra je denkt dat je het onder de knie hebt dan besef je dat je eigenlijk dat je al weer door moet. De wereld en dit werk is constant in beweging. Als je stil blijft staan om het te begrijpen of te pakken dan is het al aan je voorbij gegaan. De enige manier is aanwezig blijven, je laten verrassen. Open staan voor de magie en het ene been voor het andere been zodat je in beweging blijft. Wanneer je dan ziet dat je telkens dezelfde dingen tegen komt dan besef je heel misschien wel dat je een cirkel loopt. Dan blijf je weer alert zodat je kunt zien waar een mogelijke uitweg is. En ook die momenten zijn super waardevol want dan sta je even in de schoenen van die ander die jij weer gaat begeleiden. Zo blijf je altijd weer gelijk aan elkaar. Dat houdt je met je benen op de grond. Zelfs al weet je nog zoveel, ben je nog zoveel wijzer, doorzie je alles. Juist dan, blijf je gelijk aan ieder ander mens. Want er is voor ieder mens een tijd van komen en een tijd van gaan. Dat is het enige wat zeker is. Je leeft en op een dag zal je weer gaan en er is niemand die daaraan kan ontkomen.
Wil jij ook graag op deze manier anderen kunnen begeleiden? Doe dan mee met de Pegasus training. Daarin combineren mijn collega Jubine en ik het systemische en somatische om jou als begeleider door je eigen stukken heen te helpen zodat je dit weer mee kunt nemen in je eigen werk. We geven je tools die je zelf kunt integreren in jouw werk. En we bieden je een andere kijk op het ‘helpen’. Deze training is geschikt voor iedereen die op een of andere manier mensen helpt en graag wil leren om dit op een duurzame manier te doen en daarbij bereid is zichzelf aan te kijken. Neem gerust contact op voor meer informatie of klik bij onderstaande link om op de website te komen.
https://wildhorsecoaching.nl/trainingen-voor-paardencoaches/