Stel je voor dat je op een boot staat en je kijkt over de reling. Ineens zie je, je moeder in het water liggen. Ze beweegt niet, ze kijkt alleen maar naar jou. Wat ga je doen? Spring je het water in om haar te redden. Gooi je een reddingsboei, wacht je tot ze gaat zwemmen om zichzelf te redden. Of kun je haar achterlaten wetend dat ze zichzelf wel kan redden.
Liefde van het kind
We zijn allemaal kinderen van onze ouders. En dat zullen wel ook altijd blijven hoe oud we ook worden. Als kind heb je een diepe liefde voor je ouders, zelfs al voel je dat niet zo. Het is er gewoon, altijd. Zelfs als de ouders het kind gekwetst hebben of het kind niet opgegroeid is bij de biologische ouders. Er is altijd een onbewuste loyaliteit dat het kind zijn leven zou willen geven voor de biologische ouders. Ontkennen van deze diepe verbondenheid geeft innerlijke blokkades. Deze diepe liefde toestaan geeft enorme vrijheid. Want deze diepe connectie zorgt voor vele verstrikkingen in het leven.
Het (onbewust) voelen van de pijn die onze ouders met zich meedragen is voor een kind ondraaglijk. Zeker als we kind zijn, kinderen zijn nog super gevoelig voor de diepere gevoelslagen. Wanneer we ouder worden, worden we vaak minder bewust en lijken we er minder gevoelig voor. Toch is niets minder waar. We blijven ermee verbonden vanuit ons kind zijn; als zijnde ‘kind van onze ouders’. Wat betekent dit dan. Heel simpel, dat we onze ouders willen redden. We springen in het water om te redden of worden hun reddingsboei.
Patronen van de ouders
Als je eenmaal zelf een kind hebt weet je hoe groots de liefde van ouders is. Je zou je leven geven voor dat van je kind. Het laatste wat je zou willen is dat je kind zich als reddingsboei opoffert voor jou. En juist deze liefde kan ervoor zorgen dat je jouw kind belast, gek hè. We houden het bij het voorbeeld van de boot. Een vader ligt in het water, hij is zwaar belast met een anker van pijn, verdriet en een enorme eenzaamheid. Hij wil zich niet losmaken van zijn anker. Het is een diepe connectie vanuit zijn ouders wat hem daar bracht. Hij ziet zijn dochter op de boot staan en dat maakt hem trots. Zolang hij haar kan zien heeft hij een reden om te blijven. De liefde voor zijn dochter is zijn reddingsboei wat zijn hoofd net boven het water houdt om niet te verdrinken.
De dochter weet dat hij geen poging gaat doen om zichzelf te redden. De angst om hem te verliezen is groots en daarom springt ze in het water om zijn plaats in te nemen. Nu ligt ze naast hem in het water verbonden met hetzelfde anker. Ze voelt wat hij voelt. Echter ze kan het niet overnemen om hem te redden. Maar ze kan hem ook niet achterlaten. Nu krijgt zij ook een kind. Zoals haar vaders liefde voor haar ooit de boei was om hem bovenwater te houden, wordt haar kind nu haar reddingsboei. Ze ziet haar dochter en voelt dezelfde trots. Dezelfde liefde en dezelfde reden om te blijven. En zo blijven de patronen zich generatie op generatie herhalen.
Ankers losmaken
Het lastige van deze diepe verbindingen is dat ze op onbewuste lagen zijn. We zien het zelf niet. Hoe dieper we ermee verbonden zijn hoe minder we het kunnen zien. Het vraagt heel veel moed om het onder ogen te komen. We moeten dan namelijk de pijn voelen die we liever oplossen. Het is makkelijker om te zoeken naar manieren om het anker los te maken dan toe te staan dat het anker er is. En dan de pijn en angst te voelen die het ons geeft. Degene met de grootste weerstand of ontkenning zijn daarom vaak ook degene die het sterkst verbonden zijn. Denk aan de probleemkinderen’ die zich afzetten van hun ouders. Het probleem gedrag is vaak een afleiding. Door de aandacht naar zich toe te trekken proberen ze de ouder(s) te redden. Aan de buitenkant schoppen ze maar heel diep vanbinnen zijn ze bang en zouden ze hun leven geven om de ouder(s) te redden.
We hebben ze allemaal deze diepe verbindingen. Wanneer we onszelf niet losmaken ontstaan patronen en blokkades. Echter we kunnen ons pas losmaken als we het zien. Kortom om daar te komen is eerst bewustzijn nodig. Het onbewuste moet zichtbaar worden. De kansen hiervoor liggen al in het leven. Het komt vanzelf op ons pad als we er alert op zijn. In contact met dieren en de natuur zie je dit heel veel. Simpelweg omdat zij spiegelen zonder zelf verstrikt te zijn. Maar het allerbelangrijkste is moed. De moed om het los te laten en onszelf te verbinden met de angst en pijn die het geeft wanneer we los laten. Het gaat er namelijk niet om welke hindernis je moet nemen, hoe hoog die is en welke kleur. Het gaat erom dat je de moed hebt om erover te springen.
Heb jij de moed om de hindernis te overwinnen maar kun je de hindernis nog niet zien? Kom dan bij de paarden in de bak en dan maken we samen jouw hindernis zichtbaar. Neem gerust Contact op voor meer informatie.