Of het nu gaat over een social media account, je uiterlijk of wie je wilt zijn, alles moet tegenwoordig maar maakbaar zijn. Alles moet kunnen, mogen en wordt geforceerd iets te zijn wat wij willen dat het is. Zonder dat we onszelf afvragen of het klopt, of het in balans is met wat het is en vooral of we zelf niet ergens een stukje over het hoofd zien in onze eigen verantwoordelijkheid.
Gezond?
Zoals bijvoorbeeld een kat die veganistisch moet eten. Kijk wat ieder wil moet hij zelf weten dat vind ik prima. Alleen slaan we soms niet gewoon oprecht door? Dat je een stofje moet toevoegen om het eetbaar te maken voor je dier lijkt mij compleet omslachtig. Daar heeft het dier weinig aan evenals de natuur. Dus waarom zou je het ingewikkelder maken dan het is. Enkel maar om onze eigen gedachten van wat goed of gezond is.
Laatst las ik iets over dat er zoveel overgewicht is onder jongeren en het aantal maagverkleiningen toeneemt. Ik wordt daar oprecht verdrietig van en een beetje opstandig. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan een gezond gewicht niet alleen omdat ik mij daar prettig in voel maar ook omdat het voor mij staat voor een goede gezondheid. En daarbij ben ik een actief persoon, dat is een stuk makkelijker wanneer je op gezond gewicht bent. Hoe iedereen eruit wil zien moet je zelf weten. Ik beoordeel mensen ook niet op hoe ze eruit zien. Hoeveel je weegt zegt niks over hoe je bent. En natuurlijk zijn er situaties waarbij iemand zijn stinkende best doet en het toch niet lukt. Daar heb ik geen oordeel op. Wat mij verdrietig maakt is dat we als maatschappij niet de koe bij de horens durven te pakken. In plaats dat er tijd en aandacht gegeven wordt aan preventie door bijvoorbeeld in te zetten op gezonder eten en vooral minder, bij deze jongeren. En dat er gekeken wordt naar de onderliggende kern van het probleem. Nee in plaats daarvan gaan we wel magen verkleinen. Ja nee dat is echt lekker gezond, en goedkoop…. En uiteraard voel je niet aangevallen als jij een maagverkleining gehad hebt. Dat is niet het punt. Het gaat om de hoeveelheid en het gemak waarmee we als maatschappij het ene probleem inruilen voor het andere.
Provocerend
Zo zitten we nu ook in de tijd waarin iedereen maar alles moet kunnen zijn. Wordt je geboren als een jongetje en voel je, je een meisje dan bouw je, je om. Dat kan allemaal. Prachtig misschien maar hoever gaat dit nou eigenlijk. Wanneer een kind een ‘het’ genoemd wordt omdat hij een piemeltje heeft maar we hem niet willen classificeren want we zijn ‘genderneutraal’. En wederom dit is geen belediging want iedereen mag zijn wie hij of zij is van mij. Voor mij is een mens een mens en daarin zijn we gelijk. Alleen wil ik graag de andere kant belichten. De kant waarin zelfs het positieve van alles mag en kan soms erg ver gaat. Iets met ’te’ ervoor is nooit goed. Zelfs water wat onze 1e levensbehoefte is kan dodelijk zijn als je er (te!) veel van drinkt.
Hoe zit het met moeder natuur. De balans in wat ‘normaal’ mag zijn en de simpele realiteit van wat is. Ik vind het namelijk prima dat we mensen nemen zoals ze zijn alleen mis ik wel de realiteit hierin. De realiteit van hoe het leven simpelweg is. Dat we nu eenmaal geboren worden als een mannetje of vrouwtje en dat dit ook nodig is voor voortplanting. Simpele biologie waar ook gewoon helemaal niks mis mee is. Dat sommige zich anders voelen, prima, maar vragen we ons dan nooit af wat de reden is dat dit zo is. Is het fysiek, of mentaal, of emotioneel, of vanuit mijn werk systemisch. Als ik namelijk mensen zou adviseren exact hun gevoel te volgen zou ik heel wat zelfmoordclaims aan mijn broek hebben hangen. Ik kom dat namelijk heel veel tegen in mijn werk. En deze mensen hebben die gedachten en willen die absoluut niet uitvoeren. Ze werken aan zichzelf om erachter te komen waar dat gevoel vandaan komt en hoe ze het kunnen loslaten.
Evenwicht
Waar is het simpele gebleven. We lijken wel steeds meer van onszelf verwijderd. Wie we zijn en wat ons uniek maakt. We verleren en vergeten in contact te zijn met onszelf, onze omgeving en het grote geheel waar we onderdeel van zijn. Dit geeft een gevoel van leegte, niet gek dat de GGZ bol staat van de depressie en werkgevers te kampen hebben met hoog ziekteverzuim door alle burn-outs. En dan hebben we ook nog een hoop eisen want gezondheid is ons recht en vrijheid is ons recht en geluk is ons recht en ga zo maar door. De vraag is zijn we ook bereid om de verantwoordelijkheid te dragen voor al die rechten? Want voor een goede gezondheid ben je zelf verantwoordelijk, niet je zorgverzekering of de overheid.
Ja die overheid, ik zou niet graag ruilen. Verwend als we zijn met al onze luxe hebben we nooit genoeg. Alles is tot in de puntjes geregeld maar we zijn ondankbaar want wat een hoop regels en wat een achterlijke belasting. Ja ik baal er ook van. Vooral omdat ik voor mijn gevoel betaal voor al die mensen die zelf weigeren om hun eigen verantwoordelijkheid te nemen en altijd maar vinden dat de overheid het moet oplossen. Moord en brand wanneer de overheid weer eens iets bedenkt want ja er zijn altijd pineuten die hierdoor geraakt worden. Tja jongens zo is het leven. Je kan er 100 complottheorieën op loslaten maar uiteindelijk zijn we zelf nog altijd verantwoordelijk voor hoe wij ons voelen. Onze angsten, onze frustratie, verdriet of onvrede. En weetje als het je niet bevalt kun je altijd nog emigreren 😉
In mijn werk draait alles om zelfontwikkeling en reflectie. Waarbij ik kijk naar het grote geheel en het individu als onderdeel hiervan. Mijn visie op de wereld is eigenlijk vanuit datzelfde perspectief. We zijn allemaal individuen in een groter geheel. Vanuit die visie belicht ik in dit column thema’s hoe ik erover denk. Dit kan wat provocerend zijn maar is zonder oordeel. Het is bedoeld om je aan het denken te zetten, reflecteren op wat dit voor jou betekent. Wil je meer over mij weten lees dan https://joycepuister.nl/mijn-verhaal/