Eigenlijk hou ik hier niet zo van want het is vaak ons eigen verhaal dat ons stil doet staan. We houden vast aan de herinneringen die we eruit pikken en blijven het herhalen zodat het onze waarheid wordt. Terwijl in realiteit ik gewoon ik ben en alles wat ik meegemaakt heb in al die jaren niet te beschrijven is in een paar honderd woorden. Het is het verleden en daar mag het ook blijven terwijl wij onszelf richten op de toekomst. In de diverse blogs kun je al veel lezen over hoe ik naar het leven en de dood kijk en of mijn visie bij je past. Toch wil ik wel wat vertellen over een paar belangrijke dingen in mijn leven die van invloed zijn op wie ik nu ben en nog belangrijker die van invloed zijn op mijn werk.
Mijn werk
EĆ©n van de dingen die mij denk ik onderscheid van veel andere coaches of therapeuten is dat ik heel persoonlijk ben. Ik deel graag de dingen die ik zelf ervaren heb. Zo kwetsbaar als ik vraag te zijn zo kwetsbaar durf ik ook te zijn. Dat maakt mij een voorbeeld en tegelijk heel menselijk. Het schept vertrouwen en een gevoel van begrip. Nog steeds denk ik wel eens ‘kon ik maar terug in de tijd met alles wat ik nu weet dan zou ik het heel anders doen‘. Maar wie zou ik dan zijn? En wat kan ik voor betekenis zijn voor de mensen met wie ik werk zonder al die ervaringen. Wanneer iemand vertelt over gevoelens die hem of haar overspoelen en dat ze het niet kunnen veranderen en hoe heftig het is zonder duidelijke reden. Dat zou ik niet kunnen begrijpen. Het besef dat al dat moois dat ik nu heb in mijn leven aannemen moeilijker is dan toen het slecht met mij ging. Ik zou het kunnen proberen maar de diepgang zou ontbreken. Want juist door de diepste putten in mijn leven begrijp ik beter hoe diep die van de ander kunnen zijn en hoeveel moed het vraagt om dat te veranderen.
Paarden
Waar zou ik geweest zijn zonder paarden? De liefde van deze prachtige dieren is zo groot. Als kind al kon ik het voelen al kon ik het nog niet begrijpen op de manier zoals ik dat nu doe. Nu pas snap ik waarom mijn pony altijd zo lelijk deed, ze spiegelde mijn boosheid. En wanneer mijn hoofd overliep en het verdriet even toeliet dan kriebelde ze aan mijn oor. Troostend, liefdevol en luisterend. Ik zat er gewoon bij en zij hoefde niets meer te spiegelen en gaf mij precies wat ik nodig had. Naar de paarden gaan was mijn houvast. Toen mijn pony overleed en ik een tijdje afstand nam van de paarden was ik mezelf dan ook volledig kwijt. Maar juist die momenten hebben we vaak nodig voor een radicale verandering. Dat moment dat je rock bottom gaat is pijnlijk. Als ik er aan terug denk kan ik die pijn weer voelen. Het ergste is de schaamte. En dan is het met paarden zo fijn want daar hoef je, je niet voor te schamen. Je hoeft ook niks uit te leggen. Ze weten het al en het interesseert ze niks.
Gezin
Toen Jelisa geboren werd was dat mijn lichtpuntje, mijn redding zou je wel kunnen zeggen. Een zware taak voor zo een klein mensje begrijp ik nu. Haar liefde kon ik toelaten net als die van de paarden en dat was fijn. Ik hield niet van mijzelf maar ik hield wel van haar en daarom moest het leven voor haar beter zijn. En hoewel ik het voor haar deed was het ook van invloed op mijn leven. Ik maakte betere keuzes en begon te bouwen aan een beter leven. Zodoende dat toen Jacco op ons pad kwam ik mij ook kon openstellen voor hem. Ondertussen is Evina er ook bij en vormen we een blij gezinnetje, heel burgerlijk š
Van Jacco leer ik de eenvoud van het leven waarderen. Hij houdt dingen simpel en is altijd tevreden. Ik ken geen ander mens dat zo toegankelijk en ongecompliceerd is. Een mooie balans dus met mijn gecompliceerde karakter! Genieten en een tikkeltje traditioneel maar zo eervol naar het leven. Het is zo mooi en dat kan ik nu pas zien en voelen. Juist door die eenvoud met mijn gezin. We hebben alles wat onze hartjes begeerd en daar zijn we dankbaar voor.
Systemisch werk en paardencoaching
Toen ik de 1e keer hoorde over coachen met inzet van paarden vond ik dat heel vreemd. Hoe kan een paard nou iets voelen van wat jij denkt of meegemaakt hebt. En hoezo schuiven paarden met pionnen. Ik dacht echt dat de persoon die mij dit vertelde gek geworden was. Ik, die al zoveel met paarden gewerkt had, zoveel ervan wist en van hun gedrag. Dit ging echt mijn pet te boven. Toch zat ik nog geen jaar later zelf in de opleiding. Wauw! Van de effecten was nog weinig te zien maar ik was diep onder de indruk van de sessies zelf. Toch was er een gaatje gekomen in mijn harde pantser en er begonnen dingen te veranderen.
Door het coachen met de paarden leerden de paarden mij steeds dieper te gaan tot het punt waarop ik niet meer wist wat ik nu eigenlijk aan het doen was en puur vertrouwde op mijn gevoel. Tijd om het uit te zoeken en ik ontdekte het systemisch coachen. Dit was wel zo bijzonder en effectief dat ik mij er steeds meer in ging verdiepen en ondertussen daarmee mijn eigen leven een heel eind op de rit kreeg. De combinatie van deze 2 methoden is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Niet alleen omdat het zo bijzonder is om te zien en te ervaren. Maar juist ook omdat het mijzelf zo geholpen heeft om patronen te doorbreken die muurvast zaten. Oude pijn los te laten en het ‘overleven’ in te ruilen voor ‘leven’.
Leven
Ik vond het leven altijd moeilijk, het voelde als een last. Tegenwoordig is dat anders. Soms is het leven nog moeilijk, maar dat hoort erbij. Het houdt je scherp, het dwingt je te leren of ervaren of laat je in beweging komen. Vroeger voelde het altijd alsof ik tegen de stroom in ging, en dat was ook zo in zekere zin. Nu ga ik met de stroom mee en dat maakt het allemaal makkelijker. Veel mensen gaan tegen de stroom in. Ik begrijp dat en weet ook hoe je dit kunt veranderen. Maar het vraagt veel verantwoordelijkheid en moed. Je mee laten voeren op een onbekende weg is eng. Ik zeg altijd ‘overal hangt een prijskaartje aan’. Niet in de zin van geld maar in de zin van de keuzes die je maakt. Wil je veiligheid dan laat je het zoals het is. Het leven is iets groots maar het is nietig in het aangezicht van dat waar het leven uit ontstaat. Als je mee wilt bewegen in dat grootse en zelf groots wilt zijn dan is de prijs dat je de veiligheid los laat. Zo moet ik als ondernemer mijzelf laten zien, geloven in wat ik doe ook als mensen mij zeggen dat het niet werkt. Dat doet soms pijn, soms wil ik mij liever verstoppen, alles opgeven en een makkelijkere weg kiezen. Helaas zit dat niet in mijn aard en zet ik toch weer door. Het leven nodigt mij dan weer uit in mijn kracht te gaan staan. Zo blijf ik mij door mijn leven ontwikkelen en sta ik nooit stil.
Joyce
Maar al die dingen in mijn leven en het leven zelf maken mij niet tot wie ik ben. Dus wie ben ik dan, dat vraag ik mijzelf ook geregeld af. Wat ik wil daar kan ik aan werken. Wat mij kenmerkt zoals mijn gevoeligheid en integriteit kan ik benoemen. Echter wie ik ben daar heb ik geen direct antwoord op. Want voor de een ben ik mama en voor de andere een bron van paardensnoepjes en voor weer een ander ben ik het kind of de partner. Wie ben ik voor jou? Sommige mensen zeggen een spiegel die eerlijk en direct is. De ander vind mij betrokken en vriendelijk. En voor weer een ander ben ik afstandelijk of onbereikbaar. Waar vele mij kennen als zelfverzekerd misschien zelfs een tikkeltje arrogant zijn er ook momenten dat ik onzeker ben. Wanneer ik twijfel aan mijzelf of ik het niet beter of anders had moeten doen. Als ik mij veilig voel dan kan ik mijn talenten volop tot uiting laten komen. Maar vaak genoeg voel ik mij niet veilig genoeg en verstop ik dat deel. Zet mij voor een groot publiek en ik weet ze te boeien tot het laatste moment. Echter zet mij in een klein groepje dan ben ik net een muurbloem.
Wat maakt mij blij, de natuur, stilte, paarden, werken, mijn gezin. Wat is voor mij belangrijk, balans en beweging. Balans in relaties tot anderen, balans in mijn leven, voor mij draait alles om balans. En daarnaast hou ik van beweging, letterlijk maar ook beweging in het leven. Verandering, niet stilstaan. Iedere keer weer stappen zetten, groeien. Zo kom ik stapje voor stapje en geniet ik van de reis die ik maak. Want voor mij draait het leven niet om het einddoel maar om de weg er naartoe. En terwijl ik naar mijn einddoel beweeg bewegen anderen naar hun einddoel. En dan kruisen af en toe onze paden. Dan zijn zij van betekenis voor mij en ik van betekenis voor hun. En die uitwisseling dat vind ik mooi. Dat maakt het gelijkwaardig. En dat is denk ik het belangrijkste voor mij om te laten zien aan jou. Want als jij mij om hulp vraagt dan zie ik jou als mens. Ik vertrouw op jouw kracht, dat jij voor jezelf kunt kiezen wat jij denkt dat het juiste is. Ik kan niets voor jou oplossen of kiezen. Ik kan je alleen een oplossing of uitweg laten zien, maar jij beslist wat je er mee doet. Zo blijf ik in mijn kracht en laat ik jou jouw kracht voelen.