Als jong kind gaan we naar school. Leren staat hierbij centraal, onze hersenen worden getraind. We moeten zoveel mogelijk weten en het liefst van alles wat. Die basiskennis is onze basis voor alles, ook al zouden we deze niet meer gebruiken we moeten het toch leren. Het is letterlijk verplicht. Er zit ook een stukje sociaal aspect bij en soms wat creativiteit. Echter school is er vooral om ons cognitief sterker te maken. Ons verdere leven blijft gericht om meer te leren. Zodat we een vak kunnen beoefenen en onszelf kunnen onderhouden. Waarbij we volledig vergeten hoe we de kwaliteit van dit leven waarborgen.
Wat slim
Wat we niet leren op school is hoe we omgaan met emoties, dingen die ons overkomen of wat te doen als we het even niet meer weten. Alles is gericht op presteren en toekomst. Het hier en nu is ondergeschikt, het lichaam is volledig buitengesloten. Gelukkig begint er langzaam wat te verschuiven omdat er steeds meer besef komt dat de huidige schoolmethode afgestemd is op 1 type mens en niet voor iedereen passend is. Er komt meer aandacht voor beweging, andere manieren van leren dan enkel het cognitieve aspect en wat de behoefte is van de leerling.
Van ouders wordt verwacht dat ze hun kinderen klaarstomen voor het volwassen leven. Maar hoe moet je, je kind iets leren als je het zelf niet eens weet. Kortom je leert ze wat je zelf kent. En als jij nou geleerd hebt dat je alles moet oplossen vanuit je hoofd dan is dat exact wat je meegeeft aan je kinderen. Kortom niet enkel op school maar ook in onze maatschappij ligt de nadruk op de cognitieve aspecten. Met gevolg dat we allemaal heel slim zijn. Maar wat heb je aan slim zijn als je beste vriend verongelukt, als je op straat overvallen wordt, je in een burn-out komt of je relatie uit gaat?
Denk je dat echt
En dan ineens besef je dat het niet goed gaat. Je hebt heel lang op de automatische piloot genavigeerd. En maar doorgaan. Het moest, je kon niet anders. Tot je lijf je dwingt. Het schreeuwt, de pijn is ondragelijk, de spanning blijft zich opstapelen en ineens komt het besef dat het zo niet langer kan. Misschien ben je eigen-wijs en ga je eerst proberen het zelf op te lossen, misschien koop je zelfs wat zelfhulpboeken. Uiteindelijk dan toch maar hulp vragen. Praat er eens over wat je voelt horen we dan maar al te vaak. Alsof praten helpt als we daarbij niet de spanningen fysiek loslaten. Misschien zelfs een stapje verder en gaan we in therapie. En dan wederom maken we aanspraak op onze cognitie. We moeten leren omgaan met onze emoties, ze loslaten. Ons gedrag moet veranderen dus wederom ga je leren hoe dat moet.
Wie houden we nu eigenlijk voor de gek? Ons lijf is ongelofelijk geavanceerd, een snee gaat vanzelf dicht en daar hoef je toch ook niet over na te denken, of eerst te leren hoe je dat doet. En je stopt ook niet een kurk in de snee om het bloeden te stoppen. Toch is dat wel wat we met onze emotionele wonden doen. Ons lichaam weet precies hoe die spanningen los moet laten. Het ontladen is een natuurlijk proces dat we automatisch doen. Kinderen zijn nog heerlijk puur en hebben niet de last van ons denken dat ons belemmerd. Huilen, trillen, zweten, plassen, boeren, gapen etc. allemaal fysieke manieren van ons lichaam om spanningen los te laten. Kinderen doen dit vanzelf en wij leren ze dit af. Zo snel mogelijk zorgen dat ze stoppen met huilen, plassen mag pas na het eten, boeren is onbeleefd, ga zo maar door. Allemaal normen en waarden die we leren om het proces van natuurlijk ontladen te blokkeren. Niet omdat we het willen maar omdat niemand ons leert dat dit juist een gezond mechanisme is dat we moeten stimuleren.
Ons cognitief vermogen is het probleem
En als we het ontladen van spanning na al die jaren dan afgeleerd hebben, en ons als opgevoede volwassenen door het leven navigeren. Dan hebben we geen flauw benul meer hoe we die spanningen kwijt moeten. Tot het zover opgestapeld is dat we ziek worden. Dat we op een punt komen waarop ons lichaam moet schreeuwen. En als grote grap willen we het dan weer oplossen met ons hoofd. Terwijl dat hoofd juist de veroorzaker is van de problemen. We bedenken oplossingen, zoeken afleiding, leuke dingen doen om te ontspannen, ga zo maar door. Met ons hoofd besluiten we dat we de spanning loslaten, dat we onze grenzen gaan aangeven of dat we het accepteren. Bullsh*t, het is enkel het ontlopen van. We draaien in een vicieuze cirkel van het vasthouden van spanning. Ons geweldig ontwikkelde cognitieve vermogen zorgt er juist voor dat we niks loslaten, dat we niet ontspannen en dat we onszelf ziek maken.
We zijn zo ver verwijderd van ons voelen, van aanwezig zijn in het hier en nu. En ook daarin zijn veel ontwikkelingen. Misschien probeer je het spirituele pad eens te bewandelen en dan kom je daar ook bedrogen uit. Want hoewel er daar veel meer ruimte is voor zijn wie je bent, creativiteit en meditatie. Het blijft hetzelfde als het gaat om spanningen. We leren ook daar wat je moet doen om je spanningen los te laten in plaats van dat we het doen. Hoe vaak er niet mensen bij mij komen die dan diep gaan ademhalen en zuchten, alsof ze het weg kunnen puffen. Ook zijn er methoden waarbij je het eruit moet slaan of hard huilen. En natuurlijk zal er altijd een deel zijn die er baat bij hebben of denken dit te hebben. Maar je emoties uitleven heeft vaak niks met ontlading van spanning te maken. Terwijl het zo simpel is. Spanning is opgeslagen energie in het lichaam. Het enige dat we hoeven te doen om te ontladen is ruimte geven aan deze spanning. Aandacht geven aan ons lichaam en het zelf herstellend vermogen zijn werk laten doen. Dit betekent simpelweg onze pijn onder ogen komen en het lichaam op zijn eigen manier dit te laten afvoeren. Niet op een manier die wij bedacht hebben. Maar op de manier die het lichaam kiest om te gebruiken. En nee dat zijn geen leuke dingen om te doen, ze zijn noodzakelijk. Kortom het enige wat we hoeven te doen is op geen enkele manier ons ermee bemoeien. Aanwezig in je lijf, vertrouwen op je lijf en je lijf het werk laten doen.
Wil je hier meer over weten in mijn podcast vertel ik hier ook over en heb ik een simpele oefening om dit te doen. Alle begin is moeilijk en daarom kan het fijn zijn om dit eerst met de paarden te oefenen. Paarden zijn altijd aanwezig in hun lijf en laten de spanningen direct los. Door bij een paard te zijn wordt je al meer in je eigen lijf gebracht en ze helpen je om deze spanningen los te laten door een deel over te nemen. Als je het doorkrijgt dan kun je het makkelijker zelf toe gaan passen. Neem gerust contact op als je vragen hebt.