Menu Sluiten

Mijzelf zijn is genoeg

paardencoaching zeeland

Soms wordt ik zo moe van al dat ‘moeten’. We moeten leren, we moeten alles kunnen verantwoorden, we moeten verklaren hoe wat en waarom. In mijn werk draait niks om wat je weet, kunt of bewezen is. Het is een groot mysterie en dat precies maakt het zo magisch. Ik kan vertellen wat ik zie en voel. Is dat dan de werkelijkheid, is dat dan het juiste? Voor dat moment wel en het volgende moment is het weer anders. We willen altijd maar de controle houden en juist dat is ons grootste probleem. Dat is waardoor we niet in het moment zijn, niet in contact of verbinding met ons zijn. We houden vast aan de veiligheid van de groep en verstoppen onze eigen kracht uit angst voor de uitsluiting.

Terwijl het gekke is dat er nog zoveel is dat we weten maar eigenlijk helemaal niet kunnen begrijpen. Alleen maar omdat het tastbaar is of door de groep geaccepteerd maakt dat het goedgekeurd wordt. Zo zal niemand zich afvragen hoe bijzonder het is dat ik je kan bellen aan de andere kant van de wereld en je mijn stem door de telefoon kunt horen. Als je het niet zou kennen dan zou het zeker weggezet worden als magie en werd je op de heksenstapel gegooid.

Sceptisch of onzeker

Ik belde enkele weken na de bijeenkomst op. Deze persoon zag ik wel een beetje tegenop omdat ik wist dat hij er zo sceptisch over was. Hoewel het zo prachtig en fijn was wist ik dat mensen toch zien wat ze willen zien. Inderdaad begon hij over zijn nuchtere houding en de twijfel of ik gewoon niet net als die mediums de juiste algemene vragen wist te stellen waar iedereen wel een herkenning in had. Ondanks de mooie demo’s was hij nog niet overtuigd tot het moment dat hij het zelf mocht ervaren. “Je wist zo in details precies de dingen te benoemen waar ik op dat moment mee zat. Ik was zo diep onder de indruk en dat in die 5 minuten.” Hij was om. Een fantastisch gevoel en tegelijk een realistisch besef: hoeveel mensen moet ik nog “bewijzen” wat ik kan, wat ik doe of dat het leven, de dood en onze wereld zo anders is dan we denken. Dat het niet gaat om geld, macht, spullen, uiterlijk, succes etc. Dat wanneer we dood gaan er niks meer is van al die dingen. Dat onszelf opofferen voor een ander niks nobels heeft maar arrogant is en zelfdestructief.

We willen zo graag alles begrijpen echter daarmee missen we juist het hele punt. Het ervaren kun je niet leren uit een boekje. Druk schrijvend wat de meester zegt mis je de boodschap in de woorden. Het is als een glimmende luchtbel vers van de bellenblaas. Prachtige kleuren van groen en paars in het licht. En zodra je hem wilt pakken spat die kapot. Zo is het leven, we willen het grijpen en daardoor maken we het kapot.

Eigen-wijsheid

Tenen krullend hoe we gaten vullen met gaten. We maken de natuur kapot en bedenken zogenaamd betere oplossingen voor problemen terwijl wij mensen het probleem zijn. Onze eisen, onze luxe en onze overvloed put de wereld uit. Maar we willen daar niet op inleveren dus moet er een oplossing bedacht worden waarna we naar 10 jaar weer een oplossing moeten zoeken voor de oplossing omdat die nu het probleem is. Een elektrische auto is ook vervuilend weetje. En ja natuurlijk ben ik net zo erg, ik rij ook gewoon een hele vervuilende diesel. Ik ben geen beter mens dan een ander. Ik kijk gewoon anders naar de wereld. Verandering begint bij jezelf toch? Dus op mijn manier probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Desalniettemin blijf ik me afvragen waarom we altijd de pijnlijke realiteit proberen te vermijden. Het leven is zoveel simpeler wanneer we de realiteit onder ogen komen. Als we minder gaan eten dan zou dat een hoop meer problemen oplossen. Zoals het overgewicht, vele ziektes door ongezond eten, de bodem wordt minder uitgeput omdat er minder productie nodig is, er is minder verkeer nodig om al dat voedsel over de wereld te brengen ga zo maar door.

Maar juist dat vermijden van de realiteit is wat we met alles doen. Liever mooie socials die laten zien hoe ‘fantastisch’ je bent dan dat mensen zien wie jij bent. Controle, controle, controle. We willen niks liever dan de touwtjes in handen houden. We doen wat iedereen doet want dan hoef je niet bang te zijn wat ze van je vinden. Zelfs als er gevraagd wordt om je gezondheid op te offeren in het belang van een ander doen we dat braaf, want stel je voor dat je niet op vakantie mag.

Verliezen

En dan ben je daar, daar waar iedereen wil zijn. Je bent succesvol, je hebt het gemaakt. Iedereen wil jou zijn, geld is er genoeg, je staat daar op dat voetstuk. Maar je hebt verloren, je wordt geleefd door de eisen van iedereen. Elke scheet die je laat wordt vastgelegd, vooral in deze tijd met alle camera’s is er geen plek meer waar je ongestoord in je neus kunt peuteren. Elke vrijheid heeft zijn prijs. Maar uiteindelijk gaan we allemaal dood. En dat is de enigste zekerheid die we hebben en die we hardnekkig willen ontkennen. We moeten zo lang mogelijk leven, koste wat kost. Letterlijk met de enorme prijzen voor de zorg, de overbelasting door de vergrijzing. Maar ondertussen wordt bijna elke lichaamsdeel vervangbaar tot het punt waarop we straks verder kunnen leven als plastic mensen. Leeg, niet meer in contact met de natuur.

Niets meer van dat wat we ooit waren. Verandering is goed, in de herfst vallen de blaadjes naar beneden als voeding, de winterslaap rust voor de lente waarin alles weer opnieuw begint. Met elke dood komt er nieuw leven dus als de mensheid sterft zal het nieuwe leven weer kunnen groeien. Doemdenken misschien, maar zonder dood geen nieuw leven. En als we dat blijven ontkennen dan maakt het eigenlijk nog steeds geen verschil. Grappig eigenlijk. En zo voel je ineens hoe klein je bent, dat je geen verandering kunt maken want het leven is wat het is en gaat zoals het gaat. De illusie dat we daar enige vorm van controle op hebben maakt ons klein. Die illusie loslaten en ons verbinden met iets wat groter is dan onszelf, het mysterie van het leven, dat maakt ons groots. Dan zijn we in onze kracht en tot veel in staat maar niks meer dan wat ten goede komt aan ons eigen leven. Want wij zijn ons leven. En in mijn leven wordt ik moe van het altijd moeten boksen tegen de oordelen, de angsten. Dus kies ik ervoor om niet meer over mijzelf te oordelen of bang te zijn. Morgen moet ik die keuze waarschijnlijk weer maken. En ook dat is oké, want ik hoef niet perfect te zijn, alles te kunnen en te weten. Ik hoef alleen maar mijzelf te zijn, dat is genoeg.

In mijn werk draait alles om zelfontwikkeling en reflectie. Waarbij ik kijk naar het grote geheel en het individu als onderdeel hiervan. Mijn visie op de wereld is eigenlijk vanuit datzelfde perspectief. We zijn allemaal individuen in een groter geheel. Vanuit die visie belicht ik in dit column thema’s hoe ik erover denk. Dit kan wat provocerend zijn maar is zonder oordeel. Het is bedoeld om je aan het denken te zetten, reflecteren op wat dit voor jou betekent. Wil je meer over mij weten lees dan https://joycepuister.nl/mijn-verhaal/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *