Ben jij wel eens eenzaam? Ik gelukkig niet vaak meer. Alleen ben ik wel vaak, en dat vind ik ook fijn. Even tot mezelf komen. Geen emoties oppikken van anderen.
Maar wat maakt dan het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn. Voor mij is eenzaamheid een diepe pijn. Het gevoel hebben dat niemand jou echt ziet. Niemand van jou houdt. Zelfs al ben je omringt door duizenden mensen.
“Ze juichen naar me, elke dag weer. Ze vinden mij geweldig. Maar van wie houden ze nou eigenlijk… van mij, of van mijn rol als artiest? Want als ik morgen mijn werk niet meer kan doen juichen ze dan nog steeds voor me?”
Iets wat in deze tijd de eenzaamheid stimuleert zijn de social media. De naam zegt social, maar hoe sociaal is het nou eigenlijk? We verzamelen vrienden, we maken een picture perfect. Maar wie is nou echt zichzelf? Hoe groter het masker hoe groter de eenzaamheid. Want met een masker op kunnen ze je niet echt zien. Ze zien enkel de buitenkant. Ze kunnen niet van je houden want er is geen echte connectie.
Wat is de diepste wens van ons wezen, simpelweg om één te zijn met het geheel. En dat kan enkel als we onszelf zijn. Naakt en in puurheid oftewel zonder al die maskers. Zonder al die rollen zoals een slachtoffer zijn. Laat jezelf maar aan de wereld zien! Dit ben jij, en jij bent perfect zoals je bent! Jij bent gelijk als ieder ander. ❤
