Wie ben ik. Ik roep zo hard dat ik mijzelf wil zijn maar wie ben ik eigenlijk. En is er wel echt 1 versie van mij of heb ik meerdere gezichten? Niet omdat ik mij anders voordoe maar simpelweg omdat het kanten zijn die samen ‘mij’ vormen. Zoals ik het ene moment in mijn vieze spijkerbroek, haar in de war lekker tussen de paarden loop. Zo kan ik ook helemaal opgetut in een leuke jurk naar een feestje gaan. En allebei past dat bij mij.
Soms kijk ik teveel achterom. Dan zie ik dat meisje dat toen was. Zoveel anders dan nu en toch ook weer niet. Ik kan dat meisje niet achterlaten, zonder haar was mijn leven niet precies zoals het nu is. Maar zij achtervolgt mij ook wel eens. De keuzes die ik toen maakte en hoe ik mij door het leven bewoog. Had ik het toen maar anders gedaan, wist ik toen maar wat ik nu weet. Zoveel stappen heb ik ondertussen gezet en er is niks meer van over van toen. De mensen in mijn omgeving zien dit ook. Maar toen wist ik wie ik was. De rauwe kanten, de kwetsbare die zo verstopt was, vele kanten die mij kenmerkten. Ik had een doel, een visie en daar ging ik voor kostte wat kost. Ik maakte fouten, ik maakte keuzes met gevolgen en ik ging ik weer door.
Toekomst
Nu is alles anders. Wie ben ik, wie wil ik zijn en is dat eigenlijk wel iets wat je kunt kiezen? Ik denk na over de dingen die mij gelukkig maken. Dat zal nooit veranderen, is dat dan wie ik ben. Mijn enorme liefde voor paarden, mijn gevoeligheid om mensen aan te voelen dat brengt mij tot het werk wat ik nu doe. Mijn lieve gezin waar ik zielsveel van hou, dat maakt mij tot moeder en partner, onderdelen van wie ik ben. Vrijheid, doen wat ik wil dat is altijd één van mijn hoogste waarden geweest die ik nagejaagd heb. Nog steeds past dat wel bij mij alleen dan in een zachtere versie. Ik jaag het leven niet meer na, ik dein gewoon mee. Hoewel ik zo mijn droomleven gecreëerd heb blijf ik mij soms toch afvragen; wie ben ik?
Ik weet wat ik wil, ik weet mijn doel. En niks in mij heeft twijfels over of ik het kan. Ik heb exact die talenten gekregen om dat te doen. De ervaring die ik opgedaan heb is precies de juiste. De mensen die op mijn pad komen zijn iedere keer weer prachtige toevoegingen. Alles valt telkens weer samen in het perfecte moment. Zoals het leven het voor mij bedoelt heeft. En wanneer ik dan toch een keer twijfel dan komt er altijd ergens een liefdevolle bevestiging dat ik niet hoef te twijfelen, dat ik de juiste weg bewandel en exact ben waar ik moet zijn.
Staan voor wat ik geloof
Laatst schreef ik iets over surfen op de golven van het leven. Dat ik het gevoel had dat ik aan het peddelen was wachtend op de juiste golf. Ik weet wat ik wil; mij laten dragen door de golven van het leven. En soms val je en ga je kopje onder en kom je weer boven en sta je versteld van je eigen kunnen. Het leven geeft mij de juiste golven, dat weet ik. Ik hoef alleen maar voor mijzelf te gaan staan. Staan voor wat ik geloof. Ik geloof in mijzelf, in mijn kunnen maar toch blijf ik bescheiden. Telkens blijf ik op veilig terrein, ergens in de middenmoot. En het benauwd me. Want ik heb mijn eigen visie, gedachten en overtuigingen maar ik gun mijzelf niet de vrijheid om daarachter te staan. Want mijn denkwijze is anders en wat als ik daarom verstoten wordt?
Het klinkt zo gek maar kijk maar om je heen. Deze tijden hebben extreme uitersten en wat doet dat met mensen. Als je anders denkt dan heeft iedereen daar een mening over. Dus wat als je gewoon veilig neutraal blijft dan kan je niemand kwetsen, niemand hoeft er iets van te vinden. Maar ik besef me steeds meer dat ik ook niks kan uitdragen. De opdracht die er voor mij ligt neem ik niet aan. Dus de vraag is niet ‘wie ben ik’ de vraag is ‘wie wil ik laten zien’?