Vandaag stond ik zelf in de bak. Gewoonweg omdat ik ergens tegenaan liep en er zelf niet uit kwam. Ik vind het altijd fantastisch omdat ik er zoveel uithaal en me daarna beter voel. Maar wat ik zeker ook fijn vind is om even op die plek te staan waar mijn klanten staan. Zo ervaar ik wat zij ervaren. Ik voel de moeilijkheid van sommige processen. De makkelijkste uitweg die me nergens brengt. De moed die het vraagt om dingen onder ogen te komen. En niet te vergeten de altijd aanwezige steun van het paard als coach.
Wat me al vaker opgevallen is dat het steeds makkelijker wordt. Hoe vaker je dingen uitwerkt met jezelf hoe simpeler het wordt. Deels omdat je weet wat het je oplevert. En omdat je weet dat de dingen, die je eerder angst inboezemden of die je niet onder ogen wilde komen, eigenlijk altijd juist heel erg meevallen. En de ontspanning en opluchting die ervoor in de plek komen zo fijn zijn. Maar ook omdat je steeds dichter bij jezelf komt. Bij de klanten die regelmatig terugkomen zie ik het ook. Eerst zijn er grote spanningen en is het veel. Maar na een aantal sessies zijn de grootste spanningen weg en weten de mensen hoe het werkt. Ze bewegen dan zoveel gemakkelijker mee.
De coach
Wat ik zo fantastisch leerzaam vindt aan de paarden is de houding die zij innemen. Ze laten iets zien van ons zonder oordeel, zonder doel, zonder bemoeienis. Ze laten het precies zo zien zoals het is, zonder iets te verdraaien, mooier te maken dan het is, te verzachten. Wanneer je deze pure eerlijkheid zou afwijzen door te ontkennen dan werken ze niet meer met je. Wanneer je vastloopt laten ze niks nieuws zien, ze wachten gewoon. Pas wanneer er iets bij jou verandert, een inzicht, iets dat in beweging komt of nieuwe informatie, dan pas gaan ze weer mee reageren. Het is een spiegeling in de zuiverste vorm.
En aansluitend daarop is het ook prachtig om te zien dat ze ook alleen maar meegaan op het niveau waar de coach in mee kan gaan. Ik heb de afgelopen jaren geleerd van collega’s, ik heb boeken gelezen, veel zelf in de bak gestaan. Maar de echte leermeesters waren de paarden. Telkens weer nemen ze me mee naar nieuwe inzichten. Ze gaven steeds minder informatie, enkel maar de uiterst belangrijke. Ze beelden met hun lijf en bewegingen uit in welk verhaal we zitten of welke innerlijke processen bij de klant spelen. Maar ze hoeven niet meer te laten zijn dan de essentie want dat is het enige waar mijn aandacht nog naartoe gaat.
De houding van het paard
De plek en sfeer brengt mensen in hun gevoel, de spiegel die de paarden voorhouden is confronterend maar helend. Daarmee worden de perfecte omstandigheden gecreëerd. Maar je moet het zelf doen. Oké soms geven de paarden een hint maar ze zullen nooit zeggen wat je moet doen of wat de oplossing is. Jij moet het echt helemaal zelf doen. Dat is de grootste eerbied die je kunt krijgen. ‘Jij kan het prima zelf oplossen’. Hoeveel respect gaat daar vanuit, het is de perfecte coachhouding. De paarden hoeven je niet te redden, ze hebben geen eigen issues die ze op jou projecteren. Ze spiegelen gewoon en wat je ermee doet moet je zelf weten. En als je niks verandert dan verandert er ook niks. Want de paarden bemoeien zich er niet mee. ze hebben geen doel, gevoel van falen of prestatiedruk. Het interesseert ze eigenlijk gewoonweg niet. En daarmee maken ze jou volledig verantwoordelijk voor je eigen proces.
Deze houding is iets waar ik mijzelf constant in blijf trainen. O.a. door dus ook zelf in de bak te gaan staan. Het voelt zo enorm veilig wanneer je weet dat je het helemaal op jouw manier mag doen. Alles mag er zijn zonder dat iemand er iets van vindt. Er is geen enkele druk om een coach tevreden te houden. Je wordt niet onbewust in patronen van tegenoverdracht gezogen. De paarden zijn gewoon helemaal zichzelf en daardoor kun jij ook helemaal jezelf zijn. Zo was ik boos en dat kon gewoon. En juist door dat helemaal toe te staan zakte het. Toen pas zag ik wat eronder zat, geen verdriet maar boosheid op iets anders. Die kon ik uitspreken en ineens werd helder welke plek passend was, welke beweging ik mocht maken en dat deed ik. Toen viel alles op zijn plek en kon ik ontspannen. Siësta stond meteen achter mij met haar hoofd naast mij. Alles was gezegd, meer was niet nodig. En ineens besefte ik weer iets nieuws; we hoeven niet meer te doen dan nodig is. Als je bestemming voor dat moment bereikt is dan mag je ervan genieten. De volgende stap dient zich vanzelf wel weer aan als de tijd rijp is.