Pijn, en dan niks meer. Zover komt mijn titel. Waar ik normaal creatief ben is dit het enige wat er naar boven komt. En het past want ja pijn, emotioneel of fysiek het is gewoon dat wat het is. Er valt niet zoveel over te zeggen, en je kunt het niet mooier of interessanter te maken. Je kunt erom huilen, schreeuwen, stilzwijgend verzetten maar het gaat er niet van weg.
Gisteren was ik bij de fysio. Er was 1 simpele vraag die ik had: “kan het nog beter worden dan dit of moet ik accepteren dat het de komende maanden zo blijft?” En het antwoord was net zo simpel “we kunnen alleen maar voorkomen dat het erger wordt.” En dan zijn er 2 dingen die je kunt doen. Je eraan overgeven of je ertegen verzetten. Ik besloot de regie terug te pakken en er iets nuttigs mee te doen. Als mijn pijn en ik de komende maanden dan toch samen blijven dan kunnen we er maar beter iets heel moois van maken!
Kiezen kun je altijd!
Over de hele wereld zijn er mensen die elke dag moeten omgaan met pijn. Pijn van verdriet wanneer je, je kind verloren hebt. Fysieke pijn zoals bij fibromyalgie. De pijn is voor de buitenwereld vaak niet zichtbaar en dat maakt het extra moeilijk voor degene die het draagt. Zelf kamp ik momenteel met bekkeninstabiliteit. Van iemand die fysiek in topconditie was ging ik in no time naar het niveau van een oud omaatje. Hoe frustrerend het is om toe te moeten geven dat ik bepaalde dingen niet kan op dit moment. Eerst negeerde ik de pijn met gevolg dat ik keihard gestraft werd want einde van de dag kon ik dan niet eens meer lopen en de pijn was genadeloos. Acceptatie was de eerste stap. Acceptatie dat het is wat het is en dat ik alleen mezelf kwel als ik niet luister naar mijn lichaam.
Daarom besloot ik te gaan luisteren naar mijn lichaam. Het moeilijkste (vind ik nog steeds) is de angst dat mensen vinden dat ik me aanstel. Maar ook daarin kun je kiezen om dit te laten overheersen of deze gedachten als kleine bootjes voorbij te laten varen in mijn gedachten en te kiezen voor positiviteit. Alles waar je, je aandacht op richt groeit. Dus als je al je aandacht besteed aan je angst zal de angst groeien. Nee dat wil ik niet, dus richt ik mij op de dingen die ik wel wil laten groeien. Bijvoorbeeld de positiviteit. Dus stel ik mezelf de vraag; wat kan ik hier van leren?
Welke bloemen ga jij laten groeien?
Misschien klinkt het raar maar er valt zoveel te leren uit elke situatie in je leven. Ik was er al snel achter dat deze pijn mijn rem is. En als ik niet zo dwars zou zijn dan zou ik die rem helemaal niet nodig hebben. Want als ik heel eerlijk ben dan gebeuren er de mooiste dingen op dit moment. Simpelweg omdat er ruimte komt om dat te laten groeien wat mijn diepste wens is. En dat zou niet gebeuren als ik mijn leven op de gewone manier door had laten gaan. En zelfs nu ik weet waar deze situatie voor dient weet ik ook heel diep vanbinnen dat wanneer de pijn stopt ik niet zo geremd zou blijven als nu. Kortom de pijn is mijn kans om te groeien met dat wat ik het liefste wil in mijn leven. Nee, leuk is het niet maar ik ben er wel dankbaar voor.
Zoals je kunt leren van elke situatie zo kun je ook kiezen om er iets moois van te maken. Zo kun je een inspiratiebron zijn voor anderen. Of een voorbeeld zodat anderen niet dezelfde “fouten” maken. Misschien kun je bijdragen aan veiligheid, bijvoorbeeld in het verkeer nadat je zelf invalide bent geraakt door een onveilige verkeerssituatie. Dus wat kun jij zelf leren van jouw pijn en wat kun je er vervolgens mee doen om er iets moois van te maken?
Pijn + bewustwording = een kans
Wat ga ik ermee doen? Nou ik weet al dat mijn lichamelijke klachten en de daarmee gepaarde pijn nodig zijn precies op dit moment in mijn leven. Ik wil namelijk niets meer doen wat mij niet dient. Mijn diepe wens om echt een betekenis te kunnen geven in deze wereld. Simpelweg door mensen weer het licht te laten vinden in zichzelf. Dat je weer jezelf kunt zijn, dat je straalt van geluk en dat succes en overvloed ook in jouw leven komen. Dat maakt mij gelukkig, dat maakt anderen gelukkig en dat maakt de wereld weer een beetje gelukkiger. Want al die kleine lichtjes samen worden een prachtig vreugdevuur! Dat is mijn doel in mijn leven. En dat doel kan ik alleen vervolmaken als ik zelf gelukkig ben. Door elke dag te doen wat goed is voor mij. Dus alles wat mij niet dient moet ik nu gedwongen loslaten. En alles wat mij helpt mijn doel te bereiken dat krijgt ruimte om naar mij toe te komen. En dat doet het! Dat is het mooiste ervan, dat is de beloning!
En daarnaast heb ik de kans om anderen iets te geven. Mijn persoonlijke ervaringen en mijn proces naar dat lichtje in mijzelf. Door te delen waar ik op vastliep of tegenaan botste. En hoe ik daar vervolgens met de paardencoaching en opstellingen zoveel verandering in mijn leven heb weten te brengen. Dat mijn dromen werkelijkheid worden. En zelfs nu weer, nu ik elke dag pijn voel, nu ik zoveel los moet laten. Juist nu, kan ik zo zichtbaar maken hoe je altijd kunt kiezen voor geluk! Dat tegenslagen of moeilijkheden (letterlijk) pijn kunnen doen maar dat je er ook zoiets moois van kunt maken en dat het misschien zelfs wel de belangrijkste signalen kunnen zijn in je leven. Dat wanneer je er op de juiste manier naar kijkt je ervan kunt leren en kunt kiezen om verandering te brengen in jouw leven. Want iedereen kan gelukkig zijn en de enige blokkade tot jouw geluk ben jij zelf!