De stilte was oorverdovend. ‘Kijk ernaar, we hebben het hier over leven en dood‘. De benen begonnen te trillen. ‘Leun maar tegen het paard, Siësta staat naast je om je te helpen‘. Ondanks dat ik het niet koud had, stond het kippenvel over mijn hele lichaam. Dit is ondanks de soms hele zware onderwerpen het mooiste moment. De intensiteit van de coaching is dan op zijn sterkst. Dat zijn de momenten die een verschuiving teweeg brengen. Het zijn de moeilijkste en de mooiste momenten die ontroering brengen in elke zin van het woord. Zoals een liedje dat je kippenvel bezorgd.
Laatst schreef ik een stukje over ‘waarheid’ hoe moeilijk het is om de waarheid onder ogen te komen. Tegelijk is dat altijd waar de oplossing verborgen ligt. De grootste waarheid is dat het uiteindelijk altijd neerkomt op leven en dood. We komen en uiteindelijk zal iedereen een keer gaan dat staat vast. Hoewel velen dat laatste willen uitstellen is er voor iedereen een tijd. Voor de een komt die tijd wat vroeger en dat is dan pijnlijk. Het voelt fijner als iemand een mooi en vol leven gehad heeft en dan op een natuurlijke manier gaat. Alhoewel zelfs dat tegenwoordig steeds minder geaccepteerd lijkt te zijn.
Angst
Onze grootste valkuil als het gaat om leven en dood ligt verborgen in de angst. We zijn bang voor de dood, bang voor verlies, bang voor het achterblijven. Misschien ligt de grootste angst wel in het onbekende. Want hoewel het doodgaan een negatief label heeft weten we simpelweg helemaal niet waar de dood ons brengt. Ja het lichaam weten we, maar dat is ook werkelijk het enige. De rest is onbekend. Er zijn vele theorieën en meningen over maar uiteindelijk weten we het niet. Net zoals een baby niet weet waar die terecht komt. Zo zit je fijn warm in mama haar buik en dan ineens wordt je geboren.
Maar wat als je de angst voor de dood los kon laten betekent het dan dat je angst voor het verlies van een dierbare minder wordt? Uiteindelijk zijn het de achterblijvers die het meeste lijden. Want het gemis is groot. En zeker bij jonge mensen die vertrekken is het lot voor de omgeving groot. De waarheid onder ogen komen dat die persoon er niet meer is doet zeer.
Het randje van leven en dood
Wat als iemand blijft? Wanneer diegene die jou zo dierbaar is blijkbaar nog niet hoefde te gaan. Dat die persoon de dood in de ogen heeft gekeken maar het was nog niet de juiste tijd. Welk gevoel komt er dan? Is het dankbaarheid voor de tijd die je nog hebt gekregen samen. Of heerst er toch weer die angst, angst dat die persoon zijn of haar tijd alsnog eerder komt dan je eigenlijk wilt. Durf je het leven ten volle te leven of blijf je op je hoede. Of neem je onbewust de last over van de ander ‘liever ga ik dan jij‘.
Siësta staat nog steeds als een rotsblok, letterlijk de steun bieden nodig is op dat moment. Want hier is het moment van de waarheid. Het onder ogen komen van het thema leven en dood. Zeg maar ‘dank je wel. Ik ga het mooiste maken van mijn leven. Ik ga genieten van de tijd die wij hebben gekregen. En als het jouw tijd is om te gaan dan laat ik je gaan en blijf ik nog even. En als mijn tijd komt dan zullen wij weer samen zijn.‘ De spanning valt weg en er komt ruimte voor ontspanning en opluchting. Terugdenkend en schrijvend over dit moment staat het kippenvel weer op mijn armen. Want hoewel het de meest moeilijke momenten zijn, zijn het ook de meest dankbare momenten. Je kunt je hele leven blijven ontkennen, in angst blijven of het leven willen sturen. Maar uiteindelijk zijn we allemaal overgeleverd aan het leven. Pas als je dit accepteert, je eraan overgeeft en het leven durft te zien hoe het is met al het moois en al het pijnlijke dan ben je echt vrij.
Heb jij ook iets moeilijks in jouw leven wat je belemmerd in je geluk of wat je probeert achter je te laten maar wat niet lukt? Trauma, verlies of ziekte. Samen met de paarden hiernaar kijken is een hele zachte en helpende manier. De paarden nemen je spanning over en steunen je vriendelijk zodat jij je sterk genoeg voelt om de stappen te zetten die nodig zijn voor jou om je te bevrijden.