Wachttijden, bureaucratie, heel veel klachten van cliënten. Hoewel de gezondheidszorg een uitgesproken mening heeft voor alternatieve methoden lijken ze zelf weinig succesvol. Leuk al die bewijzen van kennis en kunde en kwaliteitskaders, toch brengt het weinig resultaat. Als er al resultaat komt dan duurt het vaak lang. Lange trajecten, van het kastje naar de muur. Mensen lopen soms jaren bij de psycholoog om geen stap verder te komen. Zoals een klant het mooi beschreef “ik leerde het onkruid maaien”. Maar waarom zou je onkruid maaien, dan blijft het terugkomen. Je moet het er bij de wortel uittrekken. Toch is dit de vergoedde zorg waar veel mensen naartoe bewegen. Uiteraard vanwege de vergoeding en doorverwijzing. Vaak weten ze helemaal niet waar ze moeten zijn dus vertrouw je maar op de huisarts. Maar het systeem bewijst al jaren dat het faalt. En ik leg je uit waarom.
De fouten in ons zorgsysteem
Met verwondering lees ik een berichtje van een psycholoog op social media. Over de momenteel razend populaire serie ‘adolescence’. Ik had toevallig deze serie gezien en was erg benieuwd naar hoe zij er naar keek. Omdat ik hem al gezien had wist ik dat er totaal geen achtergrondinfo over de hele voorgeschiedenis was. Toch was zij heel uitgesproken over dat de schuld bij ouders lag. Ouders waren volgens haar emotioneel niet betrokken. In de serie zie je de worsteling van de ouders, hoe zij proberen om te gaan met de compleet onverwachte situatie dat hun 13 jarige zoon een meisje heeft neergestoken. Kun je daar überhaupt uitspraken over doen, het is overleven. Dan is er dus ook geen enkele informatie beschikbaar hoe ouders in het verleden met de jongeman om zijn gegaan.
Ik begrijp natuurlijk dat het gemakkelijk is om alles bij ouders te leggen. Maar dat is duidelijk een projectie van de relatie die zij zelf heeft met haar ouders. Er is geen neutrale positie, enkel maar oordeel. Ouders hebben gefaald, zij hebben dit veroorzaakt. En is dat nou niet juist precies het hele probleem in de geestelijke gezondheidszorg!
Oordelen, projectie en de heilige redder
Waarom kies je voor een beroep in de GGZ? Omdat het je ergens raakt met iets van jezelf. Je wilt de mensen redden, jezelf redden. Je kunt de pijn en ongemak van de ander niet aanschouwen. Maar we hebben het recht niet om een ander te redden. De ander is sterk genoeg om het zelf te kunnen. Zonder hun eigen stukken op diepere lagen aan te gaan begeleiden deze hulpverleners mensen. En vaak doen ze dat zonder te kijken naar het grotere geheel. Zoals deze psycholoog met een mening over de vader in deze serie. Vader vertelt over zijn schuldgevoel, hebben ze gefaald? Hij wilde niet zijn zoals zijn vader, met de riem, een harde aanpak. Enkel met dat kleine stukje informatie kan je al zien dat dit verhaal veel verder terug gaat dan de opvoeding van deze jongeman. Het begint al bij de relatie die vader met zijn vader heeft. De weggestopte pijn en de intentie om het beter te doen dan zijn vader deed.
Naar het grotere geheel en het onderbewustzijn wordt niet gekeken. Er wordt enkel gekeken aan de oppervlakte, de cognitie wordt aangesproken. En in de begeleiding zetten hulpverleners zichzelf op dat voetstuk. Zij zijn beter dan de ouders, zij weten het beter, hadden het beter gedaan. Maar je kunt niet oordelen als je zelf niet in exact dezelfde situatie hebt gezeten. Het oordeel maakt ze tot heiligen, want zij maken geen fouten. Spoiler: in je werk dus wel. Cliënten blijven altijd loyaal aan hun ouders. Wat ouders ook gedaan hebben, hoe negatief ze zich erover uitlaten, uiteindelijk is de onbewuste liefde voor ouders sterker. Dus zolang je eigen stukken projecteert op je casus en oordeelt op ouders kun je de cliënt NIET helpen. En dat is precies waarom cliënten zo blijven hangen in geestelijke zorg die ze niet verder brengt.
Eigen verantwoordelijkheid en ondersteunde hulp
Zelf heb ik op mijn 20e groepstherapie gehad. Het hielp mij niet, evenals mijn groepsgenoten. Sommige zaten er al jaren en vertelden iedere week weer hetzelfde verhaal. Het triggerde mij; ik dacht zo wil ik niet zijn. Als ik iets wil veranderen dan moet ik het zelf doen. Het wordt tijd dat het patroon in de zorg doorbroken wordt. En de enige die dat kunnen zijn wij zelf. Het systeem gaat niet veranderen. Dat is wat het is. Wij zijn zelf degenen die iets moeten veranderen in onze manier van kijken. Bij jezelf beginnen. Als hulp vragende niet afhankelijk zijn en je eigen verantwoordelijkheid nemen. Als hulpverlener de ander niet willen redden maar zien dat ieder mens, hoe zwaar ze het ook hebben, sterk genoeg is om het zelf op te lossen. Dat betekent niet dat er geen hulp meer gegeven mag worden. In tegendeel, de juiste hulp is hard nodig. Hulp vanuit verbinding. Waarin de helper terughoudend is en bij zichzelf.
Zoals de paarden dit zo mooi kunnen. Omdat ze zelf verbonden zijn met hun gevoel, het hier en nu en in balans creëren ze een sfeer waarin jij met hun mee kunt bewegen naar die rust en verbinding. Ze hebben geen oordeel, ze willen niemand redden, ze hebben geen eigen issues die ze meebrengen. Het enige wat ze doen is verbinden en spiegelen. Zodat jij jouw stukken onder ogen kunt komen ze zelf kunt helen. Kom jij niet verder bij de psycholoog en wil je wel echt stappen zetten. Kom dan een naar een gratis kennismakingssessie om zelf de kracht van mijn werk te ervaren.
Liefs
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
