Een diepe zucht, net op tijd. Niet iedere ochtend, maar wel regelmatig. Haasten, een staart in je haar en een outfit die ‘net kan’. Je voelt je oké, tot je om je heen kijkt. Daar staan ze weer: de moeders die het allemaal lijken te kunnen. Stralend, op tijd, kinderen perfect gekleed. En dan zakt de moed je in de schoenen. Hoe doen zij dat toch? Hun huishouden zal vast ook perfect op orde zijn. Ze gaan mee op uitjes en helpen bij schoolactiviteiten. En nee het zijn geen ouderwetse thuismoeders want ze werken ook nog parttime. Je voelt de blikken branden. Woorden zijn niet nodig. Welk beeld hebben wij van de ander en hoe beïnvloed dat onze gedachten over onszelf. In dit blog neem ik je hier in mee en nodig ik je uit om dit anders te zien.
De prijs van perfectie
We denken vaak dat de ander perfect is. Maar ervaart zij dat ook zo? Misschien is die schijnbare perfectie haar manier om controle te houden. Om zich goed te voelen. Maar wat kost het haar? De controle en zo hard je best doen eist ook een tol. Ergens anders worden er concessies gedaan. Misschien in de relatie, in haar zelfzorg. Kan je eigenlijk wel ontspannen als je altijd zo aan alle verwachtingen wilt voldoen. Ben je jezelf dan nog wel of leef je voor een ander. En wat blijft over van je eigenwaarde als je altijd maar het gevoel hebt dat; hoe hard je ook ook je best doet je nog steeds tekort schiet.
Maar wil je eigenlijk wel zoals die ander zijn? Of is dat verlangen ingegeven door een maatschappij die een onrealistisch beeld heeft neergezet als norm? De ‘goede vrouw’ die alles kan, er altijd goed uitziet, klaarstaat voor iedereen. Maar wie heeft daar het meeste baat bij? Niet de vrouw zelf. Zij betaalt een hoge prijs. Ze verliest zichzelf; haar wensen, haar verlangens, haar stem. Voor de buitenwereld lijkt ze perfect, maar vanbinnen raakt ze steeds verder verwijderd van wie ze is. Dus stel jezelf eens de vraag: Ben jij bereid je eigen unieke kwaliteiten, je verlangens, jouw recht om te spreken in te ruilen voor een ideaal waar je nooit aan kunt voldoen? Een lat die je altijd net niet raakt en die je kleiner maakt dan je werkelijk bent?
Wie is werkelijk gebaat bij ‘de perfecte vrouw’?
Misschien vraag je je af: hoe zijn we als vrouwen in deze positie beland, waarin we zoveel van onszelf vragen en onszelf tegelijk zo makkelijk afrekenen? Het antwoord is niet simpel. Het komt uit een diepgeworteld systeem waarin vrouwen al generaties lang worden gevormd door onderdrukking. Die voort komt uit een combinatie van cultuur, religie, opvoeding, psychologie en een maatschappij die nog altijd grotendeels is gebouwd op patriarchale waarden. Eeuwenlang mocht ze niks meer zijn als zorgzaam, dienstbaar en bescheiden. Dat beeld zit diep.
Zelfs nu terwijl vele vrouwen wél mogen werken, onze mening mogen uitspreken en ruimte mogen innemen, ligt er onder de oppervlakte nog steeds dat gevoel van: je moet alles kunnen én er goed uitzien terwijl je dat doet. Je moet zorgen, maar ook slagen. Balans houden, maar ook ambitie tonen. En als je dat niet lukt, voel je je tekortschieten. Het pijnlijkste is misschien wel dit: terwijl we al die ballen in de lucht proberen te houden, vergelijken we ons met elkaar. We voelen concurrentie, jaloezie, falen. Maar wie heeft daar eigenlijk baat bij?
Niet wij.
Niet onze dochters.
Die voortdurende vergelijking houdt precies dat systeem in stand waar we eigenlijk van los willen komen. Want zolang vrouwen zichzelf blijven wegcijferen en met elkaar concurreren, verandert er niets. Sterker nog: het is juist dat verdeeld-zijn dat maakt dat vrouwen zichzelf en elkaar onbewust blijven onderdrukken.
Je hoeft niet perfect te zijn
We leven in een wereld waar de buitenkant belangrijker is dan de binnenkant. Waar oordelen de waarde bepalen in plaats van wie je bent. Voor veel mensen is het overleven. En toch blijven we structureel vasthouden aan dit systeem waarmee we onszelf tekort doen. Waarom? Omdat het zo is en we ons daar onbewust in schikken. We groeien ermee op, als kind vormt het ons. Kortom om dit te doorbreken vraagt veel moed. Rebelleren zonder aan die andere kant te gaan staan, waarbij je ook oordeelt maar in een ander jasje. Dat verandert niets. Het gaat erover dat we juist met zachtere ogen naar elkaar en de wereld gaan kijken. Niet zeggen dat het systeem faalt, dat dingen fout zijn. Simpelweg toestaan in hoe het is én hoe het was. Om vervolgens voor jezelf te kiezen omdat jij het anders wilt.
Want uiteindelijk zijn anderen enkel maar spiegels. We projecteren onze eigen onzekerheden en verwachtingen op die ander. Want welke blik de ander je ook geeft, hoe perfect die ander ook oogt, zolang jij geen oordeel hebt over jezelf kan die mening jou nooit raken. Het zijn onze eigen oordelen ‘je schiet ook altijd tekort; je komt altijd te laat, je huis is een bende, je bent gewoon lui. Andere vrouwen doen het met gemak.’ Waarom zijn we zo hard voor onszelf? Dus wanneer je kind met ongepoetste tanden net op tijd op school aankomt, begin dan met zachte ogen te kijken naar jezelf. Het maakt niet uit wat de ander denkt, het gaat erom wat jij denkt. Het gaat erom wat jij doet met de dingen die er echt toe doen. Want als we aan het einde van ons leven terugkijken wat telde dan echt; iedere dag perfect ogen of je echt goed voelen over jezelf en dan voldoe je maar niet aan die extreme lat. We hoeven niet perfect te zijn, wees gewoon jezelf want dan ben je al perfect.
Echte waarde komt van binnenuit
In de essentie komt alle terug bij wie we zijn. Voor mij gaat dat niet over wat je presteert, of je voor iedereen klaar staat, je de nieuwste trends volgt of welke spullen je hebt. Voor mij gaat het over of we echte verbinding hebben. Knuffelen met mijn kinderen, die emotionele geborgenheid vind ik 1000x belangrijker dan of ze goed presteren op school. In plaats van oordelen over anderen; ieders unieke eigenschappen zien en de waarde hiervan. Er is geen goed of fout, beter of slechter. We zijn als mensen allemaal gelijk, ongeacht hoe je eruit ziet, wat je bereikt hebt of hoeveel geld je hebt. Echte waarde zit vanbinnen.
Wat als we meer zouden inzetten op verbinden? Eerst kijken naar onszelf, zien wat de ander in ons aanraakt en dan de ander écht gaan zien. Je hoeft niet met iedereen door een deur te kunnen. Stel je open voor de mensen die bij jou passen. Die jou waarderen om wie je bent en misschien wel dezelfde soort worstelingen doormaken. Durf te vertragen. Durf te delen. Niet de perfectie nastreven, maar om écht te leven. Met ongekamd haar, een rommelig huis, maar een hart vol verbinding.
Verbinden met de ander = verbinden met jezelf
Wil jij je niet langer druk maken om wat de ander denkt of doet. De lat die jij jezelf oplegt om maar te voldoen aan het ‘perfecte’ plaatje nu echt eens loslaten. Vindt jij ook dat het tijd wordt om het systeem te doorbreken met zachtheid. Schrijf je dan in voor een verbindingsdag. Een dag waarin we samen vertragen, verbinden en de maskers even afzetten. Geen moeten, geen perfectie. Alleen maar ruimte om jezelf te zijn, te delen en te ervaren dat je niet alleen bent. Gun jij jezelf die zachtheid?
Klik hier voor meer informatie.
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
