Het is nooit persoonlijk. Toch voelen we dit wel zo. We voelen ons niet gezien of gehoord. We zoeken naar erkenning. We twijfelen aan onszelf of sluiten onszelf buiten. Durven niet te vragen om wat we nodig hebben; want wat is het nut als toch niemand je hoort. Maar waar komen deze gevoelens vandaan? En niet geheel onbelangrijk; hoe laat je ze los? Want jij weet dat je, je niks aan moet trekken van anderen. En jij weet dat jij net zoveel waard ben als ieder ander. Ondanks dat we dit weten voelen we ons niet zo. Hoe zorg je ervoor dat je het niet alleen weet, maar dat je het ook zo voelt. Dat is eigenlijk veel belangrijker. Ik neem je in dit blog mee naar de antwoorden op al die vragen.
Gezien en gehoord voelen
Een super belangrijk gevoel voor ons. Dat we ons gezien en gehoord voelen. Toch ervaren veel mensen dit gevoel helemaal niet. Waarom voelen we ons niet gezien of gehoord? Simpel; dit begint bij onze ouders. Het gevoel van dat zij ons echt zagen of hoorden. Maar heel veel ouders deden en doen dit niet. En niet omdat ze het niet willen, maar omdat ze het niet kunnen.
We ervaren de manier hoe onze ouders met ons omgingen, voor ons zorgden (of niet) of hoe ze onze behoeften tegemoet kwamen als persoonlijk. Dit is een misverstand, want het is nooit persoonlijk. Het is nooit de intentie van ouders om hun kind te kwetsen op welke manier dan ook. Het is het grotere plaatje waarin we moeten kijken. Wat hebben ouders zelf meegemaakt, meegekregen van hun ouders. Hoe was de relatie met hun ouders, wat waren de normen en waarden in die tijd. Welke loyaliteit zaten zij mee verstrikt of welke tragedies speelden een rol. Alles in het systeem wat onverwerkt is reist door naar de volgende generaties.
Is er bijvoorbeeld een groot verlies onverwerkt dan kijken ouders misschien naar het overleden kindje in plaats van naar het levende kind. Het levende kind voelt zich niet gezien. Maar ouders waren gewoon in beslag genomen door het verdriet van het verlies. Vanuit dat oogpunt is het makkelijker om met compassie te kijken en te ervaren dat het nooit persoonlijk is geweest.
Verlangens van een kind
Zo hebben we als kinderen veel verwachtingen t.a.v. onze ouders. Wat wij leren dat goede ouders zijn. Wat wij graag willen ontvangen als kind. Onze behoeften en hoe die vervuld moeten worden. Zo wil het ene kind grenzen en de ander vrijheid. Zo zal de moeder die streng opgevoed is haar kind alle vrijheid geven, terwijl dit kind juist behoefte heeft aan grenzen. De moeder geeft wat zij zelf gemist heeft en voldoet daarmee niet aan de behoeften van haar kind. Maar haar intentie was goedbedoeld.
Wanneer we verlangen om gezien te worden zoeken we dus eigenlijk naar wat we gemist hebben bij onze ouders. Dit is dus eigenlijk het verlangen van een kind. Terwijl we volwassen zijn blijven we dus vaak hangen in kind gevoelens. De kunst is om onszelf te geven wat we als kind gemist hebben. Echter vanuit onze emotie reageren we als een kind. Overlevingsmechanismen die we ooit geleerd hebben passen we onbewust telkens opnieuw toe. Zo worden we nooit die volwassen persoon die verantwoording neemt voor eigen behoeften. We blijven als een kind verlangen naar de erkenning en liefde en houden anderen verantwoordelijk voor onze behoeften.
Doorbreken van het patroon
Om dit te doorbreken moeten we eerst ontdekken wat er ten grondslag ligt aan het patroon. Pas als we het complete plaatje zien kunnen we anders gaan kijken naar de situatie. Dan zien we dat het niet persoonlijk was, dat er op onbewuste lagen veel meer meespeelde dan enkel onze gevoelens. Dat het niet om ons draaide, dat we enkel een poppetje waren in een iets wat veel groters is dan ons.
Zoals een ouder die zijn kind niet kan knuffelen. Het kind hunkert naar de aanraking. ‘Wat is er mis met mij? Waarom wil mama mij niet knuffelen? Heb ik iets fout gedaan? Ben ik niet waardig genoeg?’ Het kind voelt zich afgewezen, het kind maakt het persoonlijk. Wanneer we kijken naar de relatie van moeder met haar moeder zien we iets veel belangrijkers. Ze had zelf een liefhebbende moeder die haar dochter veel knuffelde. Toen haar moeder stierf toen ze nog een kind was kon ze dit niet verkroppen. Knuffelen deed haar denken aan haar moeder en was te pijnlijk. Het had dus niks te maken met haar kind, maar met het verlies van haar moeder. Wanneer het kind dit kan zien wordt de ervaring heel anders. In plaats van de boosheid naar moeder kan er compassie ontstaan. Nu kan er weer liefde stromen.
Hoofd versus hart
Zodra we bij de essentie komen kunnen we pas iets los gaan laten. Loslaten is een fysiek proces. Daarom falen we iedere keer weer als we proberen om iets op te lossen met ons hoofd. Het kind uit bovenstaand voorbeeld kan een zin op de spiegel hangen en elke ochtend tegen zichzelf zeggen “ik ben waardevol”. Maar het doet niks. Simpelweg omdat het hoofd iets bedacht heeft. Terwijl in het gevoel de afwijzing nog steeds pijn doet en dagelijks gespiegeld wordt in het leven, net zolang tot het aangekeken wordt. De pijn moet eerst doorvoeld worden. Zolang de boosheid heerst kan er niets losgelaten worden. Moeder wordt verantwoordelijk gehouden en het kind neemt als volwassene dus geen verantwoordelijkheid voor het eigen gevoel. Door het complete plaatje te zien kan er compassie komen. Dan kan de werkelijke emotie gevoeld worden; het verdriet.
Visualiseer maar eens dat je voor je ouders staat. Hoe kijken ze naar jou? Kijken ze eigenlijk wel of worden ze ergens anders heen getrokken. Waar kijken ze naar, welk pijnstuk? De relatie met hun eigen ouders, een pijnlijke gebeurtenis in hun leven of een tragedie in de familie? Zie nu hoe jij als kind voor je ouders staat. Hoe jij verlangt naar hun liefde. En loop dan naar jezelf toe. Geef jezelf die liefde, steun en troost. Vertel jezelf dat het niet persoonlijk is en dat jij voor jezelf zorgt. Kijk met zachte ogen naar je ouders, neem het ze niet kwalijk. Zie het grotere plaatje en dat jij als volwassene voor jezelf kunt zorgen. In mijn werkboek kun je meer visualisaties en oefeningen vinden die je o.a. helpen om bij je gevoel te komen, het grotere plaatje te zien en in verbinding te komen met wat jij nodig hebt.
Hulp vragen is zelfzorg
Als jij merkt dat jij niet kunt loslaten. Dat jij anderen nog de schuld geeft van hoe jij je voelt. Of zoveel emoties doorvoeld hebt en er geen opluchting komt. Dan zit je waarschijnlijk op de verkeerde plek iets op te lossen. Je hoofd heeft alles bedacht maar het lichaam resoneert er niet mee. Je denkt misschien dat het iets van jou is terwijl het eigenlijk een emotie is van iemand anders uit het systeem. Laat mij je dan helpen. Ik maak het grotere plaatje zichtbaar en breng je bij de essentie zodat er werkelijk iets kan verschuiven. Ik laat je zien wat van jou is en wat van een ander is. Ik breng je in verbinding met je verlangen, je emotie en met je roots. Een helende verbinding die jou in je kracht zet. Zodat jij je waardevol voelt. Gezien. Gehoord. Je mag er helemaal zijn. Jij mag doen wat goed is voor jou. Jij mag ontvangen. Jij bent het waard!
Als jij die verbinding met jezelf wilt aangaan. Oude pijn wilt helen en leren om te ontvangen. De liefde, steun en herkenning wilt ontvangen van de groep. Geef je dan op voor een Verbindingsdag. Je bent welkom.
Liefs
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
