Vrouwen zijn gemaakt om te zorgen. Het zit in ons DNA. En dat is prima zolang wij goed voor onszelf blijven zorgen, zelfliefde. Echter in de praktijk zie ik om mij heen iets heel anders. Vrouwen die zichzelf voorbij lopen. Altijd de ander eerst en tegen de tijd dat ze zelf aan de beurt zijn dan zijn ze te moe. Vrouwen die hun eigen ruimte wel goed pakken worden weggezet als egoïstisch of arrogant. Wat we ook doen het is niet snel goed, we zijn zo streng voor onszelf. Maar voor wie? Is dit niet gewoon het oordeel dat wij op onszelf hebben? Welke boodschap willen wij vrouwen de wereld in zenden, welke boodschap willen wij doorgeven aan onze dochters? In dit blog neem ik je mee in mijn gedachtegang over welke diepe universele wond er zit bij vrouwen en hoe we die samen kunnen helen.
We voelen ons eenzaam zonder zelfliefde
In de westerse wereld is het eenzaam voor vrouwen. Waar in een ver verleden de vrouwen vooral samenwerkten. Samen droegen. Samen. Staat de vrouw er tegenwoordig alleen voor. We leven in een wereld waarin alles mogelijk lijkt te zijn. En dat is een gevaarlijk fenomeen. Want het geeft hoop en het maakt dat we dingen nastreven die ons enkel een kort geluksmoment geven maar diep vanbinnen voelen we ons doodongelukkig. We moeten mooi zijn, een goede moeder, carrière maken, sociaal zijn, een huishouden draaien naast een full time baan. Of we blijven thuis voor de kinderen doen alles wat van ons verwacht wordt en halen daar geen enkele energie uit. Wat de situatie ook is, veel vrouwen voelen zich eenzaam en ervaren weinig zelfliefde.
Maar in plaats dat we ons verbinden met elkaar, delen, samenzijn ontstaat er strijd. We gaan onszelf vergelijken met de andere vrouwen. Jaloezie, haat, nijd. Doordat in deze tijd alles draait om buitenkant lijkt het plaatje bij de ander altijd beter. Onze eigenwaarde wordt bepaald door de maatschappij. Alles wat we zouden moeten kunnen wordt vergeleken met de ander die dat moeiteloos lijkt te doen. Lijkt, want als we de ander zouden leren kennen dan konden we ontdekken dat die ander dezelfde struggles heeft. Maar we kijken vol afschuw en we kruipen dieper in ons eigen hoekje. Want waarom lukt het die ander wel en mij niet?
We zijn opgevoed met; zorg voor de ander
Het is een prachtige kwaliteit die wij als vrouwen mee gekregen hebben; de kunst van het zorgen. En wat een kunst is het, vooral dat zorgen voor onszelf. Heel vroeger zorgden we voor elkaar. Vrouwen zorgden voor elkaar. Samen koken, samen voor de kinderen zorgen, samen lachen en samen huilen. Je droeg elkaar en daarom was het minder zwaar. In sommige culturen zie je dit community gevoel nog steeds. Mannen hebben een andere rol, dit maakt ze niet meer of minder, enkel anders. Hierover kun je lezen in mijn blog ‘Waarom vrouwen nog altijd de overtuiging dragen dat zij ondergeschikt zijn aan de man‘. De man was ook niet nodig in het zorgen want altijd waren er andere vrouwen. Die meehielpen, die het begrepen zonder woorden, die het aanvoelden. Want we voelen zo goed aan wat de ander nodig heeft. En hoe fijn is het dat die ander jou dan ook kan aanvoelen.
Maar ergens kwam een tijd dat de kracht van de vrouw te eng werd. Zij werd afgesneden van de groep en moest zich schikken naar de man. Er ontstond een ander dynamiek. Niet meer die van de groep maar van het individu. De man en de vrouw. Altijd eerst de man. Zelfs in de gesproken taal heeft de man nog altijd voorrang op de vrouw. De vrouw kreeg de rol van het huishouden en de kinderen. Zelfliefde maakte plaats voor ‘heb de ander lief’. En we leerden braaf dat we altijd voor een ander moeten zorgen, vooral voor de man.
De kracht van community
We zijn gaan overleven. In plaats van te vertrouwen op onze innerlijke kracht. Diepgewortelde wijsheid, verbinding met de natuur. We zijn het verleerd. We passen ons aan, schikken ons of vechten tegen onszelf, tegen elkaar. Lieve vrouwen het tij is aan het keren en wij zijn zelf aan het roer. We zijn zelf verantwoordelijk voor de keuzes die we maken. We kunnen blijven overleven of we gaan weer in onze kracht staan. Omarmen onze zelfliefde. Ja, het is eng. We kennen onze eigen kracht niet meer. We vertrouwen niet meer op ons lichaam. We zijn niet meer in verbinding met onszelf. Met elkaar. Maar elke andere vrouw die we ontmoeten is een spiegel van iets in onszelf. Hoe zachter we naar de ander kunnen kijken, hoe zachter we naar onszelf kijken. Hoe meer we veroordelen, hoe meer we onszelf veroordelen. In jou zie ik mij.
Het wordt tijd om weer te verbinden met elkaar. Samen. Samen delen, lachen, huilen, begrijpen, voelen, voeden, zorgen. Zorgen voor elkaar, voor onszelf. Want zij begrijpen het. Zij zijn wij. We hoeven niet te concurreren met de andere vrouwen. Dit was een handige manier van de man om de vrouw te onderdrukken. Door de groep te breken werd de vrouw zwak, alleen. Ze is heel lang alleen geweest en we voelen het nog steeds. Het is een eeuwenoude wond. We mogen die wond gaan helen, in onszelf. Want wat willen we uiteindelijk doorgeven aan onze dochters? Diezelfde oude wond die wij kregen van onze moeders. Een gebrek aan zelfliefde en liefde voor elkaar. Gebrek aan zelfrespect, altijd voor de ander moeten zorgen. Altijd aanpassen en de ander op de eerste plek zetten. Jezelf wegcijferen, opofferen. Je verlangens onderdrukken en je eenzaam voelen?
Doorbreek het patroon, samen
Nee. Het is tijd voor nee. Het is tijd om onze dochters iets anders te leren. Zelfliefde, zelfrespect, eigenwaarde. Wij zijn het voorbeeld. Wij geven door wat we zelf niet helen. Kortom wij kunnen in ons het tij keren, samen. Want samen is zoveel krachtiger dan alleen. Zo maken we de weg vrij voor onze dochters. Simpelweg door onze eigen pijn en angsten aan te kijken. Onze oordelen over elkaar en onszelf los te laten. Door weer te verbinden, met onszelf en met de ander. Vanuit eerbied voor alle vrouwen voor ons.
Voel jij dat vlammetje in jou. Klaar om te ontwaken, te ontvlammen. Een diepe wijsheid verborgen onder laagjes van pijn. Verbinding verbroken door angst. Klaar om dit te helen maar weet je niet hoe. Lieve vrouw, weet dat jij dit niet alleen hoeft te doen. Dat je niet de enige bent. Het is eng, het voelt zo kwetsbaar. Maar het is juist die kracht. Ik heb dit al vele malen mogen aanschouwen. Samen is zoveel sterker. Voel jij die roep in jou, laat je hoofd dan maar zorgen maken, maar volg je lijf. Vertrouw op je intuïtie. Sta jezelf te doen wat je zo diep verlangt.
Samen met de paarden, opstellingen en de kracht van de groep helen we deze wonden tijdens de Verbindingsdag. Je bent ontzettend welkom!
Liefs
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
