De rol van de coach in het proces
Welke rol speel je als coach in een proces? Ben je de persoon die alles weet? Die de oplossing brengt? Of ben je eigenlijk helemaal niet belangrijk. Zelf denk ik ergens in het midden. Het proces is namelijk van de ander. Daar heb je als coach geen invloed op en dat zou ik zelf ook niet willen. Maar je kunt er wel aan bijdragen.
Zeg maar ‘lieve mama’
Onverwacht een coaching, altijd leuk, en dit keer was de timing ook perfect. Ik had net mijn nieuwe boek uit en had zin om mijn nieuw verworven inzichten meteen te oefenen. Natuurlijk kreeg ik dan ook de perfecte klant, ik wist al meteen dat ik op de proef gesteld zou worden. De klant had een specifieke vraag en daar gingen we mee aan de slag. Al binnen een paar minuten liet het paard zien dat het om iets anders ging. Ik volgde het paard en mijn gevoel en liet de klant iets totaal anders opstellen.
En inderdaad ik werd op de proef gesteld. Ik voelde al meteen de weerstand. Het duurde ook niet lang toen de opmerking kwam; ‘maar hier wilde ik niet mee werken’. Ik dacht aan mijn boek en het nieuwe inzicht dat je niet altijd aardig moet zijn in het proces. Dit vond ik fascinerend en tegelijk enorm passend bij mijn eigen style. Mijn empathisch vermogen werkt prima maar al dat zoetsappige gedoe en voorzichtig moeten zijn dat stond me altijd al een beetje tegen. Dus ondanks de weerstand nodigde ik uit, “zeg maar ‘lieve mama’”.
Het proces
Na de coaching voelde ik aan alles de ontevredenheid maar ik liet het gebeuren. De coaching was zo puur geweest. Het paard had direct gereageerd op de paar dingen die gezegd werden. Verder was het stil geweest, uitleg had de kracht er vanaf gehaald. Dit was het moment om te toetsen hoe belangrijk ik mijzelf vond en of ik vertrouwen durfde te hebben in het proces. Elke vraag om mijn werk te controleren zou de enorme kracht teniet doen. Elke poging om de weerstand weg te halen zou het proces verstoren. Dit was blijkbaar wat nodig was voor ons allebei om van te leren.
De weken verstreken maar ik hield me afzijdig. Ook nu wist ik hoe belangrijk het was om de afstand te bewaken. Zodra ik me ermee zou bemoeien om mijn eigen gemoed te sussen zou ik falen. Dit proces was van de klant, niet van mij. En tegelijk liep het parallel met mijn eigen proces. Durfde ik te vertrouwen op mijn kwaliteiten?
De kracht van vertrouwen
“Ik ben nog wel bezig geweest met de coaching”. Normaal zou ik hier op aanhaken maar iets in mij zei dat het nog niet het juiste moment en de juiste opmerking was. De verleiding om de belangrijkste te zijn is groot. Maar op een voetstuk staan is tevens een hele kwetsbare positie. Want zo belangrijk als je eerst was zo onbelangrijk kun je worden wanneer iemand zijn verantwoordelijkheid niet neemt en jou verantwoordelijk stelt. Als coach sta je onder in rang, jij bent niet degene waar het over gaat.
Toen de vraag kwam voor een vervolg was ik blij verrast. Nu wist ik dat het wel het goede moment was. De klant nam verantwoordelijkheid. Het proces had tijd gekost maar nu was het rijp. Dit was ook het moment om toe te lichten wat we tijdens de eerste coaching gedaan hadden. Nu kon de klant het ook horen en daardoor begrijpen. Alles klopte en wederom was ik weer enorm onder de indruk van de kracht die mensen in zichzelf vinden wanneer je ze op eigen benen zet.