Zoveel mensen voelen zich alleen, eenzaam. Op zoek naar verbinding, naar contact. Maar op de een of andere manier is dit lastig. Een diep brandend verlangen om echt gezien te worden. Aangeraakt te worden, een ander mogen aanraken. Vanuit veiligheid. Het is onze natuur om samen te zijn als een groep. Natuurlijk is het prima dat ieder hier verschillend in is en de één meer behoefte heeft aan samenzijn en de ander tijd alleen nodig heeft. Maar in essentie hebben we allemaal behoefte aan verbinding. Toch worden we geteisterd door onze gedachten of we wel goed genoeg zijn. Zijn wij het waard, mogen we erbij of passen we niet binnen de lijntjes. We spreken onze behoeften niet uit en hopen dat ze gezien worden. Waarom blijkt het zo lastig zijn om echt die verbinding aan te gaan. Wat maakt dat we onze verlangens niet durven te volgen. Wat ligt er onder dat het zo moeilijk maakt dat we echt contact uit de weg gaan? Herken jij het gevoel? Lees dan snel verder en ontdek wat je kunt doen om dit te doorbreken.
Het gevoel van afwijzing
Ik sta in een cirkel vol vrouwen. Knikkende knieën, want ik ken niemand. Ik ben hier voor de verbinding, samenzijn, samen dragen. Maar ik voel enkel de angst. Ik wil zo graag maar niemand lijkt mij te zien. Het voelt alsof ik terug in de tijd ben. Een klein meisje. Ze heeft zo een behoefte aan koestering, liefde en troost. Waarom zien ze haar niet, waarom zien ze niet wat ik nodig heb? Een diep pijnlijk verlangen. De tranen rollen over mijn wangen maar niemand die ook maar een zakdoekje geeft. Ik stel mij kwetsbaar op maar het is niet genoeg. Naast mij gebeurt hetzelfde bij een andere vrouw. Meteen loop er iemand heen en neemt haar in de armen. Steun, troost, koestering. Alles wat ik wilde, nodig had. De steek gaat diep in mijn hart. Ik voel me weer die puber, woest.
In mijn hoofd zegt de stem dat het geen nut heeft naar huis te rijden want het lost niets op. Het zijn exact de spiegels van het thema waarvoor ik hier ben. Maar mijn gevoel gaat diep, veel dieper dan ik verwacht had. Alles gaat op slot. Ik wieg mijn lijf en wiebel mijn tenen om te voorkomen dat ik volledig freeze. Ik kan niet meer huilen, ik voel enkel nog maar de intense boosheid van het kind. De muur uit bescherming en alles en iedereen wegduwen. Wat is het nut, wat ik ook doe ze zien me toch niet. Wat een waardeloze organisatie. Ik laat het toe, en tegelijk voel ik dat ik in mijn kracht moet komen. Ik ben de enige die dit kan doorbreken, maar hoe. Ik weet gewoon niet hoe.
Onze allereerste verbinding
Ik kijk om mij heen. Ik ben niet de enige. Vrouwen als muurbloempje aan de zijkant. Ze lijken wel te willen maar weten ook niet hoe. Daar zit je dan samen aan tafel. Praten over simpele onderwerpen zoals kinderen. Misschien wat praten over dingen die moeilijk zijn. Grenzen. Welke vrouw heeft er niet op enige manier een thema mee. Hoe ervaar jij het, hoe voel jij je? Vragen die nog steeds niet half in de buurt komen waar het over mag gaan. Verlangen aan verbinding.
De eerste kennismaking met verbinding is met onze moeder. Letterlijk zijn we verbonden via de navelstreng. Het is de diepste verbinding die er is. Na de geboorte is zij degene die ons voedt. De eerste aanraking, koestering, alles houdt verbinding met onze moeder. Natuurlijk heeft de vader hier ook een rol in echter is deze ondergeschikt aan die van de moeder. Het kind is degene die uitreikt naar de moeder en de manier hoe moeder deze uitreiking beantwoordt is allesbepalend voor elke volgende ervaring. Wanneer er op een of andere manier een verstoring is in deze eerste verbinding krijgen we dit gespiegeld in ieder ander contact. Dit kan verstoord zijn omdat onze moeder fysiek of emotioneel afwezig was. Maar ook als moeder zelf een moeizame relatie had met haar moeder kan dit doorwerken, het wordt een patroon. Moeder kan het niet beantwoorden, niet omdat ze niet wil maar omdat het te pijnlijk is. Het raakt haar in haar eigen gemis, de pijn die zij ervaren heeft als kind.
De herinnering aan de pijn
De enige manier om dit te herstellen is wanneer we als volwassene weer in contact komen met deze pijn. Omdat we als kind niet de koestering kregen die we nodig hadden zijn we gestopt om uit te reiken. We hopen dat iemand onze behoefte ziet maar we voelen constant de afwijzing zoals we die ervaren hebben met onze moeder. Misschien weten we het met ons hoofd niet eens omdat we nog te jong waren. Maar in ons onderbewustzijn ligt de herinnering diep verborgen. We gaan ons verlangen uit de weg, proberen het niet meer want die diep verborgen herinnering vertelt ons dat we afgewezen worden. De pijn zit zo diep en onbewust doen we alles om te voorkomen dit opnieuw te moeten voelen.
Pas als we echt voorbij gaan aan de angst en eerdere ervaringen kunnen we opnieuw uitreiken. Worden we weer even dat kind. Gaan we terug naar de pijn. En dan als volwassene kunnen we leren hoe we voor onze eigen behoeften zorgen. Dat we niet langer reageren vanuit die kind pijn maar durven staan voor wat we nodig hebben. Zo stond ik ook voor die uitdaging. Ik wist dat ik degene was die zelf weer moest uitreiken. Toen ik dat deed ging ik door een heel diep stuk. Elke cel in mijn lijf deed pijn, mijn maag leek wel te verscheuren en ik huilde zo hard dat er geen geluid meer uit mij kwam. En daar waren die vrouwen, liefdevol, met koestering en aanraking. In een kring om mij heen. Ze zagen mij, ze hoorden mij, ze koesterden mij. Ik mocht ontvangen.
Opnieuw verbinden
Het is een hele diepe beweging in onszelf waarbij veiligheid en gedragenheid zo belangrijk is. Ontzettend moeilijk maar zo waardevol. Wanneer je dit in jezelf kunt helen gaan er zoveel nieuwe deuren voor je open. Jezelf weer durven laten zien, laten horen. Je verlangens uitspreken en vervullen. Niet bang meer zijn voor afwijzing, oordeel of die muur om je heen. Heerlijk! Wil jij dit ook weet dan dat er bij mij en de paarden een veilige bedding is voor zulke diepe pijnstukken. Om er doorheen te gaan en er nieuwe ervaring aan te koppelen. Fysiek letterlijk loslaten door het lichaam. De paarden en ik helpen je met liefde. In een groep zijn deze thema’s extra waardevol, de (h)erkenning uit de groep. De warmte en gedragenheid. Kom het ervaren tijdens een verbindingsdag, je bent welkom.
Liefs
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
