Je redt je wel. Je gaat door. Je lacht. Je zorgt. Je staat klaar, voor iedereen. Maar waar ben jij? Voel jij je gezien? Voel jij je gehoord? Of vindt jij dat je die ruimte niet in mag nemen. Komt jouw tijd wel als alles gedaan is, maar wordt je ’to do’ lijst nooit kleiner. We zijn zo goed in zorgen voor anderen, maar zorgen voor onszelf is een heel ander verhaal. Laat mij je meenemen in een stukje bewustwording. Herken jij je hier in dan wordt het tijd dat jij ruimte voor jezelf gaat creëren. Jezelf gaat zien. Want niemand anders doet het voor jou. Waar komt deze overlevingstactiek vandaan en hoe doorbreek je het? Lees het in dit blog.
Verlangen naar steun
Je doet wat je moet doen, en meestal zelfs meer dan dat. Op je werk. In je familie. Voor je kinderen. Voor je klanten, collega’s, ouders, vrienden. En ergens voelt het goed om nodig te zijn. Om sterk te zijn. Om degene te zijn waar anderen op kunnen bouwen. Maar achter die kracht zit vaak een diep verlangen. Niet om sterk te zijn. Maar om gezien te worden. Niet om alles te dragen. Maar om ook even te mogen leunen. Niet om onverslaanbaar te zijn. Maar om eindelijk toe te geven dat het soms ook te veel is.
Want die woorden “ik red me wel” zijn niet altijd wat ze lijken. Soms zijn ze een echo van een oud verhaal. Een kind dat ooit leerde dat emoties kwetsbaar zijn, dat er geen ruimte voor is. Dat verdriet lastig is. Dat vragen om hulp iets is waar anderen zich aan kunnen storen. En dus besloot je als kind: ik los het zelf wel op. En dat werkt. Een tijd lang. Tot je merkt dat je vastloopt. Dat je hoofd het niet meer redt en je lijf signalen begint te geven. Je energie weglekt omdat het masker zwaar wordt.
Bevrijding van de last
Tijdens sessies zie ik het vaak. Mannen en vrouwen met een prachtig masker. Sterk, krachtig, intelligent. En als het paard begint te spiegelen, gebeurt het onvermijdelijke: de waarheid komt aan het licht. Niet om te ontmaskeren, maar om te bevrijden. Want het paard oordeelt niet. Het ziet geen façade. Het voelt alleen wat jij al die tijd hebt weggedrukt. En het nodigt je uit: mag jij ook eens gezien worden in je kwetsbaarheid?
Mag jij ook even niet sterk zijn?
Niet degene zijn die alles weet?
Niet degene zijn die anderen draagt?
Mag jij ook degene zijn die huilt zonder uitleg?
Die voelt zonder woorden?
Die zakt in wat er is, en zich daarin gedragen voelt?
Op dat punt, begint heling. Niet in nog harder je best doen. Maar in verzachten. In toelaten. In kwetsbaarheid. Het masker af. Niet omdat je gefaald hebt. Maar omdat je jezelf eindelijk gunt om echt te leven. Te genieten. Jezelf te zijn. Zonder voorwaarden. Zonder rol. Gewoon jij. En dat is genoeg.
Voel je dat dit over jou gaat? Dan weet je dat jouw systeem je iets wil vertellen. Misschien is het tijd om niet langer alles alleen te dragen. Je bent welkom om samen tijdens een verbindingsdag te onderzoeken wat eronder ligt.
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
