Je weet dat het beter is om los te laten. Een relatie die niet meer voedt, een overtuiging die je tegenhoudt, of een oud verdriet dat telkens weer opspeelt. Je hebt het al honderd keer tegen jezelf gezegd: “Ik moet het gewoon loslaten.” Maar toch lukt het niet. Waarom?
Het antwoord is niet te vinden in je hoofd. Loslaten is geen mentale knop die je even indrukt. Het is een fysiek, emotioneel en vaak ook systemisch proces. Iets wat je met je hele wezen moet aangaan niet alleen met je verstand. En dat maakt het zo ingewikkeld. Want vaak is het ook verbonden met iets dat niet van jou is. Een thema, trauma of patroon dat al generaties meereist in de familiegeschiedenis
Loslaten is geen keuze, het is een proces
Veel mensen denken dat loslaten een rationele beslissing is. Alsof je even kiest om iets niet meer te voelen. Maar je lichaam, je zenuwstelsel en je onderbewuste patronen bepalen een groot deel van hoe je omgaat met verlies, pijn en verandering.
Het lichaam houdt vast aan wat bekend is, zelfs als het ongemakkelijk is. Je zenuwstelsel reageert op oude wonden en activeert overlevingsstrategieën zoals vechten, vluchten of bevriezen. Loslaten kan voelen als gevaar, als onveilig. Daarom lukt het niet ‘gewoon’. Het vraagt tijd, veiligheid en vooral: afstemming met je binnenwereld.
Je kunt niets loslaten wat niet van jou is
En dan is er ook nog de diepere laag: je kunt niets loslaten wat niet van jou is. Klinkt vreemd? Toch is dit precies wat er bij veel mensen gebeurt. We dragen pijn, overtuigingen of verantwoordelijkheden die eigenlijk bij iemand anders horen. Vaak iemand uit onze familie.
Als kind zijn we onbewust loyaal aan onze ouders, grootouders of andere familieleden. We nemen hun verdriet, schuld of strijd op ons, in de hoop hen te helpen of erbij te horen. Deze onzichtbare loyaliteit is krachtig. En zolang je iets draagt voor een ander, kun je het niet loslaten. Want het is nooit echt van jou geweest. “Liever ik dan jij,” zegt het innerlijke kind onbewust. “Als ik jouw last draag, ben je misschien minder verdrietig.” Maar die dynamiek houdt je gevangen. En pas als je herkent dat je iets draagt wat niet van jou is, ontstaat er ruimte om het terug te geven.
Wat heb je nodig om écht los te laten?
Echt loslaten vraagt om meer dan een beslissing. Het vraagt:
- Erkenning – Weten dat je iets vasthoudt, en onderzoeken van wie het werkelijk is.
- Voelen – Niet denken over loslaten, maar het lichamelijk ervaren. Waar zit de spanning? Wat vertelt je lijf?
- Toestemming – Mag je van jezelf loslaten? En mag je het eventueel teruggeven aan degene bij wie het hoort?
- Begeleiding – Sommige processen zijn te groot om alleen te dragen. Familieopstellingen, paardencoaching of andere vormen van begeleiding zoals lichaamsgerichte methoden kunnen hierin steun geven.
Wat draag jij voor een ander?
Ik heb vaak gedacht dat ik iets had losgelaten. Bijvoorbeeld een oud beeld van mezelf zoals: ‘ik moet sterk zijn’. Ik dacht: dit heb ik verwerkt. Maar mijn lijf vertelde iets anders. Ik voelde spanning in mijn schouders, een kramp in mijn maag, een onverklaarbare vermoeidheid. Pas toen ik in een opstelling zag wat ik droeg voor iemand uit mijn systeem, viel het kwartje. Het was niet van mij. En pas toen kon ik het echt laten gaan.
Als loslaten niet lukt, kijk dan eens met zachte ogen naar jezelf. Misschien ligt het niet aan jouw wilskracht of inzicht of hoe hard je al je best gedaan hebt. Misschien ben je juist ongelooflijk trouw geweest. Aan iemand die je dierbaar is. Aan een systeem dat je gevormd heeft. Heb je al die tijd gezocht op de verkeerde plek. Maar je mag kiezen voor jezelf. Voor ruimte. Voor leven in plaats van overleven. En als je hulp wilt bij dit proces, weet dat je welkom bent. Je hoeft het niet alleen te doen.
Zielswerk met paarden: Familieopstellingen & Paardencoaching
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
