Ze zijn er wel; mensen zoals jij. Soms moet je even zoeken, verbinden. Pas wanneer je allebei een stukje laat zien besef je, hé zij is net zo. Allebei verstopte je, je. Simpelweg omdat de wereld hard is. Ze verandert, langzaam, maar in de maatschappij is er nog veel onveiligheid. Twijfel of je jezelf kunt zijn of beter kunt meebewegen met de rest. Onopvallend blijven, niet té veel zijn, als een kameleon aangepast aan de kleur van de omgeving.
Tegelijkertijd ben je, je bewust van de vraag wat geef ik mijn kinderen mee. Bescherm ik ze voor de boze wereld of leer ik ze trouw blijven aan zichzelf? Compromis te sluiten of geen concessies op wie je bent. Welke waarde geef je mee als je ze leert overleven in de hiërarchie van de sterkste, van wat ‘normaal’ is. En hoe gaan we dan ooit iets veranderen als we zelf het systeem in stand houden. Ik neem je in dit blog mee in mijn gedachten over ‘jezelf zijn in een aangepaste wereld’. Misschien herken je jezelf er ook wel in, lees dan zeker verder.
Je aanpassen wordt een gewoonte
Je denkt dieper na. Voelt meer. Leest tussen de regels door. Terwijl de wereld om je heen vooral lijkt te draaien om presteren, passen binnen de norm, niet te veel vragen stellen. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar nuchterheid de norm was. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Maar ergens wist ik al vroeg: ik bén niet gewoon. Niet in de zin zoals men dat bedoelt. Mijn hoofd en hart stelden vragen waarvoor de wereld vaak nog geen plek had. Anders zijn, opvallen, is glad ijs. Als je valt dan kan het zeer doen, dan ben je kwetsbaar. Dus leer je; overleven. Aanpassen, niet jezelf volledig laten zien. Niet omdat je niet wilt, maar omdat het makkelijker is. Veiliger. Je leert waar je wat kunt zeggen en bij wie niet. Je temt je mening en je past je woorden aan. En daar betaal je een prijs voor een prijs die pas echt voelbaar wordt als je ouder bent, en het begint te schuren. Wanneer je merkt hoeveel je eigenlijk van jezelf hebt ingeleverd.
Het is gek hoe dat werkt: dat we onszelf zelden volledig durven te laten zien, terwijl zóveel mensen zich eigenlijk precies zo voelen. Anders. Dieper. Zachter. Maar we houden die delen stil, uit angst om af te wijken van wat “normaal” is. Wat ik steeds meer zie en voel is; hoe velen van ons op dezelfde manier leven. We laten onszelf maar deels zien, terwijl we van binnen juist zo verlangen naar echtheid.
Anders zijn is gek genoeg hetzelfde
En dat anders-zijn werkt als een spiegel. Voor anderen, maar ook voor jezelf. Want wanneer jij je uitspreekt, je hart laat zien, komt dat bij de ander misschien wel te dichtbij. Het herinnert hen aan delen in zichzelf die ze liever niet aankijken. Het voelt ongemakkelijk. En voor je het weet ontstaat afstand. Maar de vraag is: word je echt buitengesloten? Of voel je je buitengesloten omdat je zélf bang bent voor afwijzing? Omdat je de ongemakkelijke blik van de ander vertaalt als oordeel, terwijl het misschien wel hun eigen angst is en niet die van jou.
Zo bewegen we vaak langs elkaar heen. Jij voelt, de ander sluit zich af. Jij trekt je terug, de ander voelt je niet meer. Twee mensen, beide geraakt, maar zonder werkelijke verbinding. Omdat we elkaars spiegels zijn. Triggers. En als we dat niet doorhebben, bouwen we muren waar eigenlijk bruggen mogelijk waren. Het is exact dezelfde beweging, dezelfde projectie en misschien zelfs zelfs hetzelfde oordeel. Maar dan aan de andere kant. Maar juist in dat bewustzijn ligt een opening. Als jij de ander durft te zien, te zien dat die angst die jij voelt dezelfde angst is als die ander voelt. Dan kan er iets verschuiven. In jou. In de ander. In de ruimte daartussen.
De spanning binnen je relatie – en met jezelf
Soms zit die spanning zelfs in je relatie. Als je partner uit een andere wereld komt dan jij; een wereld waarin gevoel minder ruimte krijgt, waarin succes anders wordt gedefinieerd. Dan wordt het ingewikkeld. Want hoeveel van jezelf durf je dan te laten zien? En wat verberg je om je partner te beschermen? Om jezelf te beschermen, want mag je nog wel bij de familie van je partner horen als je niet past binnen hun wereld van normen en waarden?
En dan is er nog het ouderschap. Wat leer je, je kinderen? Moedig je ze aan zich aan te passen om niet uitgesloten te worden? Of leer je ze voluit zichzelf te zijn, wetende dat de wereld daar niet altijd zacht mee omgaat? Het is een constante dans tussen bescherming en waarheid. Tussen meebewegen en verandering in gang zetten. Want als we doen wat we altijd deden; krijgen we wat we altijd kregen. Onze kinderen leren het van ons en als wij niet die eerste stap zetten dan blijft het zoals het altijd is geweest. Veilig, of beter gezegd schijnveilig.
Je kop boven het maaiveld uitsteken
En toch… af en toe ontmoet je iemand. Soms onverwacht. Een blik, een zin, een klein gebaar – en ineens voel je: hé, jij ook? Die herkenning is goud waard. Want dan weet je: ik ben niet gek. Niet te gevoelig. Niet te complex. Er zijn er meer zoals ik. Ze waren er altijd al, ze hielden zich gewoon ook stil. Net als ik. Die ontmoetingen zijn zeldzaam maar zo waardevol. Ze herinneren ons eraan dat we niet bedoeld zijn om onszelf te verstoppen. Dat je jezelf volledig mag zijn en dat daar enorme kracht in zit. Zelfs in een wereld die daar nog niet altijd klaar voor is.
De kunst is om je kop boven het maaiveld uit te steken. Om niet het veilige, platgetreden pad te volgen, maar jouw eigen weg. Voor jezelf, en voor de generaties na jou. Als we blijven meebewegen, blijven aanpassen, verandert er niets. Maar als we durven te laten zien wie we werkelijk zijn, doorbreken we iets. In onszelf. In het systeem. In het verhaal dat generatie op generatie is doorgegeven. Het is niet erg dat vele het koeienpaadje lopen. Zie de ‘waarom’ zonder oordeel en voel de uitnodiging om daar uit te stappen. Want daar in dat ‘van het gebaande pad afwijken’ vindt je gelijkgestemden die je nooit was tegengekomen als je was blijven meelopen.
Herkenning is heling
Als dit verhaal bij je resoneert; als jij ook verlangt naar die echte verbinding. Naar een plek waar je niet hoeft te filteren, waar je helemaal mag landen in wie je echt bent, dan nodig ik je uit.
Voel je welkom bij de verbindingsdag. Een dag voor ieder die zichzelf te lang heeft weggestopt. Die voelen dat er meer is. Die klaar zijn om hun plek in te nemen; niet door harder te worden, maar juist door zachter te durven zijn. Kwetsbaar. Open. In verbinding.
Een dag van thuiskomen. In jezelf. Samen met elkaar. Met die gelijkgestemden. Die jou zien, horen en waar er herkenning is.
Ben jij er klaar voor?
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
