De decembermaand komt steeds dichterbij. Een tijd van drukte en haast. Van lijstjes, verplichtingen en sociale ontmoetingen die soms meer energie kosten dan ze geven. Natuurlijk is er ook veel moois in deze periode, maar ongemerkt kun je jezelf makkelijk verliezen. Het voelt vaak als een eindsprint na een marathon van een jaar. We rennen nog even door, om uitgeput het nieuwe jaar in te stappen. Maar wat als het eens anders kon?
Wat als we, in plaats van harder te gaan, juist zouden vertragen. We bewegen van de herfst naar de winter; een tijd waarin de natuur tot rust komt, waarin alles zich terugtrekt. Alles vertraagt. Alles ademt stilte. Waarom zouden wij dat niet doen? In dit blog neem ik je mee op een reis naar binnen. Juist nu, juist in deze tijd, help ik je om rust te vinden in jezelf. Ben jij daar wel aan toe? Lees dan verder.
Wat stilte ons laat zien
Stilte… bestaat ze eigenlijk nog wel? Kunnen we haar nog écht voelen? Omringd door een constante ruis van geluid, prikkels en verplichtingen is echte stilte zeldzaam geworden. De stilte die oorverdovend is. Die je raakt in elke vezel van je lijf. Want stilte doet iets met ons. Zonder afleiding, zonder prikkels blijf jij over. Alleen jij. Zonder de afleiding ontstaat focus. In plaats van op buiten gericht te zijn keren we naar binnen. En precies dát is wat we vaak het lastigst vinden. We verlangen allemaal naar voelen, naar verbinding, naar rust. Maar wanneer we écht gaan voelen, raken we ook aan alles wat we liever niet willen voelen. Onze diepste pijn. Verdriet over momenten waarop we niet trouw waren aan onszelf. Wanneer we over onze grenzen gingen, ons aanpasten of onszelf opofferden om de harmonie te bewaren.
Juist in deze tijd van het jaar; gevuld met tradities, verwachtingen en sociale verplichtingen. Dan drukken we dat vaak weg. We zeggen ja, terwijl we diep vanbinnen eigenlijk een nee voelen. Maar hoe vaak zijn we werkelijk verplicht? En hoe vaak leggen we het onszelf op? Simpelweg omdat het niet meedoen moeilijker voelt dan even onze kiezen op elkaar zetten en onze eigen behoeften negeren. Het is ten slotte maar een keer per jaar december.
De uitnodiging van de winter
De winter nodigt uit tot rust. Tot vertragen en terugtrekken, zodat we onze energie kunnen bewaren voor wat écht belangrijk is. De dagen worden korter en kouder. Alles om ons heen lijkt te vertragen; de natuur, het licht, het leven. Het is de tijd van introspectie. Van warmte zoeken, knusheid, en het ontsteken van een lichtpuntje in de donkerste dagen. In plaats van méér doen, mogen we juist minder doen.
Vraag jezelf eens af: Heb ik dit echt allemaal nodig? Wat als ik minder zou kopen en juist meer zou geven; aan wie het werkelijk kan gebruiken? Zoals Sint-Nicolaas ooit bedoeld was: een symbool van vrijgevigheid, niet van overvloed aan spullen. Goed doen voor een ander, én tegelijk ruimte scheppen voor eenvoud. Wat is voor jou écht belangrijk? Welke intenties heb je voor het nieuwe jaar; en wat als je daar nu al mee zou beginnen?
Wat heb jij nodig, diep vanbinnen?
Wat is goed voor jou? We vergeten het soms, als we zo druk bezig zijn om het anderen naar de zin te maken.
Maar voordat we weer in de sneltrein van december stappen, mogen we ons één ding afvragen: Kunnen we onszelf toestaan om te leven vanuit ons hart, in plaats van vanuit ons hoofd?
De zachte kracht van vertragen
Hoewel we vaak bang zijn voor de mening van anderen, is het enorm bevrijdend om écht te doen wat we zelf willen.
Niet aanpassen.
Niet nog even volhouden.
Maar trouw zijn aan jezelf.
Dat schept ruimte; ademruimte in je lijf, zachtheid in je hoofd. Sta jezelf toe om nee te zeggen. Of juist ja, als die écht van binnenuit komt. En vertrouw erop dat er altijd een oplossing is. Wil je niet koken? Doe het niet. Er is vast iemand die met liefde een maaltijd maakt, of een plek waar je iets kunt bestellen. Laat de gedachten over wat hoort, wat het kost of wat anderen ervan vinden los. Want wanneer jij écht voor jezelf gaat staan, kan niemand dat van je afnemen.
Heb je behoefte om onder een dekentje weg te kruipen, even niets te doen, je werk te laten liggen? Doe dat. Je bent niet altijd verantwoordelijk. Morgen is er weer een dag. Uitgeput doorgaan of eerst opladen; wat voedt je werkelijk?
Rust nemen is geen luxe, het is een daad van zelfliefde. In een wereld die altijd sneller lijkt te gaan, ligt onze ware kracht in het langzamer mogen gaan. In minder moeten. In weer durven voelen dat jij genoeg bent, precies zoals je nu bent.
Je bent het waard om voor jezelf te kiezen
Doen wat jíj nodig hebt, in plaats van wat de wereld van je vraagt of verwacht. Je hart volgen, in plaats van de overtuigingen in je hoofd. Het klinkt zo eenvoudig, maar dat is het niet. Want diep vanbinnen dragen we allemaal patronen van aanpassing en zelfopoffering. We willen gezien worden, niet tot last zijn, het goed doen. Tot we onszelf kwijtraken. Voel jij dat het tijd is om dat te doorbreken? Om niet langer te twijfelen aan jouw waarde; maar écht trouw te zijn aan jezelf? De paarden en ik ondersteunen je daar met liefde in. Zacht en eerlijk. Liefdevol confronterend. We maken zichtbaar welke verlangens in jou gehoord willen worden en wat er nog tussen staat om helemaal jezelf te kunnen zijn.
Hier hoef je niets te bewijzen.
Er is geen oordeel, alleen gedragenheid.
Een veld waarin je mag verstillen, voelen en verbinden; met jezelf, met je verlangen, met het leven. Want vertragen is niet lui. Vertragen is helend. En soms is dat precies wat jouw ziel vraagt. Klik hier om meer te lezen over mijn sessies met de paarden. Er is altijd een plekje voor jou. Voel je welkom.
Zielswerk met paarden: Systemisch werk & Paardencoaching
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
