Geloof jij in jezelf? Of zegt je hoofd dat je het kunt, terwijl er diep vanbinnen een stemmetje fluistert dat het niet helemaal waar is? Misschien kijk je naar wat je allemaal hebt bereikt; de cijfers, de complimenten, de prestaties. Om jezelf ervan te overtuigen dat jij het kan. Toch blijft er iets knagen. Hoe vaak je ook hoort dat je het goed doet, de bevestiging lijkt nooit lang te blijven hangen. Eén negatieve reactie en je wereld wankelt.
Voor veel mensen is dit herkenbaar. We vergelijken onszelf, leggen de lat steeds hoger, willen alles perfect doen.
Maar het is nooit goed genoeg. Jij bent nooit goed genoeg zolang je niet kunt voelen wat je waard bent. In dit blog neem ik je mee in mijn eigen reis van zelftwijfel naar innerlijk vertrouwen. Wat ik leerde over eigenwaarde, zelfliefde en het helen van patronen uit mijn familiesysteem.
Gebroken eigenwaarde
Het werd tijd om het thema eigenwaarde echt aan te kijken. Ik wist al langer dat het in mijn familiesysteem speelde, maar ergens dacht ik dat ik de dans ontsprongen was. Ik overtuigde mezelf dat ik verder was. Ik durfde goede prijzen te vragen, ik trok me weinig aan van wat anderen vonden, en zichtbaar zijn was geen probleem. Nee, ik vond mezelf best wat waard.
Tot ik besefte dat ik mezelf voor de gek hield. Mijn eigenwaarde bleek onbewust gekoppeld aan het succes van mijn bedrijf. En later zag ik dat dit nog dieper ging: ik had mijn waarde verbonden aan succes in het leven zelf. Hoewel ik alles had waar ik ooit van droomde, zei ik altijd dat ik enkel maar meeliftte op het geluk van een ander. Ik kon niet geloven dat ik er zelf iets mee te maken had. Dus werkte ik harder. Alsof ik steeds opnieuw moest bewijzen dat ik het waard was; dat ik het verdiend had.
De waarde van zijn
Langzaam werd ik me bewust van mijn oude overtuiging: dat ik meer moest zijn om erbij te horen. Een gevoel dat terugging naar mijn kindertijd, waarin ik me vaak ontheemd voelde door de scheiding en de vele verhuizingen. Ik leerde me aan te passen, als een kameleon. Een poging tot het gevoel van veilig zijn wanneer ik telkens weer in een andere omgeving terecht kwam. Altijd overleven, mijn waarde laten zien. In plaats van gewoon te zijn en me veilig te voelen.
Eigenwaarde gaat niet alleen over wat je waard bent, maar over kunnen voelen dat je bestaansrecht hebt. Dat je al waardevol bent, simpelweg omdat je leeft. Je hoeft niets te bereiken, niets te bewijzen, je hoeft niets te kunnen of te begrijpen. Hoe irritant we hem ook vinden; zelfs de mug heeft waarde. Als mens zijn we niet méér dan de rest van het leven. Ieder wezen is onderdeel van een groter geheel. Wanneer we terug bewegen naar die essentie, valt de rest weg. Dan blijft alleen over wat echt belangrijk is: eten, drinken, een dak boven je hoofd, liefde, verbinding. Alles wordt eenvoudig.
De kip en de paradijsvogel
Toch is eenvoudig leven niet altijd makkelijk. We dragen lagen met ons mee; ervaringen, spanningen, overtuigingen, familiepatronen. We willen allemaal de paradijsvogel zijn, maar kunnen we tevreden zijn met het zijn van een simpele kip? Ik besloot van wel. Wat is er mis met gewoon, met eenvoudig? Dat ene besluit bracht rust.
Ik ben al genoeg.
Ik hoef niets meer te bewijzen.
Ik bén waarde.
Toen viel alles op zijn plek. Ik zag waar mijn fundament ooit gebroken was; bij de scheiding van mijn ouders. Als kind begreep ik het niet. Was ik niet goed genoeg, anders was papa wel gebleven? Een gevoel van onvolledigheid omdat ons fundament wegviel. Het gevoel van ‘niet erbij horen’ had ik jarenlang meegedragen. Boosheid naar mijn moeder zodat ik de pijn eronder niet hoefde te voelen. Maar nu mag er zijn. De pijn, de scheuren, het gemis. Ze doen niets af aan mijn waarde. Eigenwaarde begint bij je geboorte, niet bij wat er daarna gebeurde.
De cirkel is rond
Toen ik mijn eigen pijn ging doorvoelen kwam er ook een ander belangrijk inzicht; dit patroon gaat verder terug. Ik belde met mijn moeder en vertelde over mijn proces en de inzichten die ik had. Ze herkende alles van hoe ik mij voelde en de dingen waar ik op vastliep. Meteen wist ik dat dit patroon veel dieper geworteld zat dan enkel bij mij. Ik droeg iets wat niet alleen van mij was. En dat het tijd werd om dit ook los te laten.
Wanneer een patroon, zoals “niet geloven in jezelf”, diep in een familiesysteem zit; zoals bij mijn moeder, en waarschijnlijk bij vele vrouwen vóór haar. Dan leeft dat niet alleen in het denken, maar letterlijk in het veld. In systemisch werk noemen we dat: het collectieve veld van de familie. Een web van herinneringen, overtuigingen en emoties die van generatie op generatie energetisch worden doorgegeven, vaak zonder dat iemand het doorheeft. Het is geen keuze, maar een kind-gebaar:
“Mama, ik draag het wel.
Als het jou te zwaar valt, laat mij het voor jou doen.”
Het veld dat doorwerkt
Onbewust overnemen van patronen en transgenerationeel trauma doen we uit liefde voor onze ouders. Maar als volwassene blijven we daardoor verstrikt met het stuk van onze ouders. Zolang dat nog op zielsniveau verbonden is blijf je onbewust vasthouden aan het patroon. De innerlijke beweging gaat hier bijvoorbeeld niet over “ik moet geloven in mezelf”, maar over teruggeven wat nooit van mij was.
“Mama, ik zie nu dat dit van jou is.
Uit liefde heb ik het gedragen.
En nu mag het bij jou blijven.”
Je hoeft het niet los te laten, je hoeft alleen te erkennen dat het niet van jou is. Wil jij ook weer geloven in jezelf; niet met je hoofd, maar met je hart? Onder al die lagen van twijfel en aanpassing wacht jouw eigenwaarde. Je hoeft het niet te verdienen, alleen te herinneren dat je het al bent. Ik loop graag een stukje met je mee op jouw reis hierin. Kijk bij mijn aanbod welke vorm jou het meest aanspreekt.
Zielswerk met paarden: Systemisch werk & Paardencoaching
Elke nieuwste blog direct in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan om op de hoogte te blijven!
