En dan lijkt de grond ineens onder je voeten te verdwijnen. Wie kent dat gevoel niet? Iedereen heeft in zijn leven wel eens te maken met die diepe put. Je partner gaat bij je weg, je verliest je baan, een dierbare komt te overlijden, je wordt ernstig ziek, er zijn tal van voorbeelden te bedenken waar mensen dagelijks mee te maken krijgen.
Waarom??!! Dat is meestal de eerste gedachte die opkomt. Waarom gebeurt dit mij. Alles ging net zo lekker, waarom nu. Waarom, waar heb ik dit aan verdient? Zoveel vragen en zoveel emoties die je verblinden. We hebben allemaal zo onze ‘overlevingsstrategieën’ om onszelf staande te houden. Soms lukt dit wel en soms lukt dit niet. Soms is de pijn gewoon te groot en verdrink je erin.
Diepe put van emotie
Het één staat vaak niet los van het ander. Als je partner bij je weggaat dan heeft dat consequenties voor je gezin. Waar gaan de kinderen wonen. Wanneer je, je baan verliest heeft dat gevolgen voor je financiële zekerheid, wat als je huis nu niet meer te betalen is. Hoe kun je nog voor je gezin zorgen als je gezondheid je in de steek laat. Zoveel vragen, zoveel zorgen en meestal is er geen pasklare oplossing. Wat moet je dan, waar vindt je de kracht om in de ochtend weer op te staan en een nieuwe dag te beginnen. Wil je eigenlijk nog wel een nieuwe dag beginnen of vraag je, je misschien af of eruit stappen soms niet makkelijker zou zijn.
Elke dag opnieuw een gevecht met jezelf, het kost zoveel energie. Naar de buitenwereld blijf je beleefd glimlachen. Je wilt geen medelijden en na een tijdje stoppen de mensen te vragen hoe het gaat want het leven gaat simpelweg verder. Je raakt verdooft, de vragen zijn gestopt want wat heeft het voor nut. De pijn lijkt je niet meer te raken, je draagt het mee als een steen in je maag maar je raakt aan de zwaarte gewend. Je doet gewoon wat je moet doen. En zo gaan de dagen langzaam voorbij. En uiteindelijk probeer je de draad weer op te pakken en ga je terug op zoek naar je geluk.
De sterkste
Wat is de beste manier om met de moeilijkheden in je leven om te gaan? Is er één goede manier of is dat per persoon verschillend. We proberen het allemaal op onze eigen manier en de sterkste blijft over. Maar welke gevolgen heeft dat sterk zijn. Ik was ook altijd sterk. Niets of niemand kon mij klein krijgen. Al werd ik nog zo hard neergehaald, ik stond gewoon weer op. Emotioneel was ik bont en blauw maar dat kon me niks schelen want ik stond nog! De steen werd groter en zwaarder maar ik was sterk genoeg om hem mee te dragen. Het koste me veel energie maar ik ging gewoon door. Al moest ik een heel rotsblok meedragen ik bleef hopen dat het op een dag beter zou worden. Maar wie hield ik nu eigenlijk voor de gek?
Je geluk vinden, zelf liefde, succesvol worden.. ja zelfhulp boeken en cursussen genoeg. Prachtige inzichten en manieren om je bewust te maken maar in een diepe put met een steen in je maag kun je niks anders dan rondjes lopen. Elke keer als je uit de put wil gaan klimmen zorgt die steen er wel voor dat je weer naar beneden valt. “Jeetje het zit jou nou ook nooit is mee”. Nee het zit mij nooit mee denk je dan bij jezelf, maar ik laat me niet klein krijgen. En je zet jezelf weer in beweging want je moet toch voorruit…. maar het enige wat je uiteindelijk doet is cirkels lopen.
Het moment
En dan komt er een moment in je leven, een heel belangrijk moment. Het moment dat je het zat bent. Sommige mensen hebben dit snel, anderen doen er heel lang over en sommigen bereiken het nooit. Maar er moet een moment komen dat je het echt zat bent, dan komt de juiste beweging: Nu ga ik het anders doen! Sterk zijn is knap alleen je hebt er vooral jezelf mee. Iedereen ziet hoe sterk je bent, wat een doorzetter. Super leuk al die complimenten maar wanneer ga je nu inzien dat het jouzelf NIET helpt. Dat je nog steeds rondjes blijft lopen.
Pas wanneer je klaar bent met sterk zijn, jezelf te bewijzen aan iedereen, jezelf voor de gek te houden, alleen dan ben je er aan toe om echt iets te veranderen. Dan kun je stoppen met sterk zijn, je legt je steen neer. Het is eng want sterk zijn gaf je ook iets. Het is vertrouwd en je weet wat je eraan hebt. Mensen zien je, respecteren je en kijken misschien wel tegen je op. Ben je bereid om ook die dingen op te geven. Durf je weer klein en kwetsbaar te zijn? Pas als je klein en kwetsbaar bent kun je uit die put klimmen. Dan ga je naar het licht, de vrijheid en kun je zien hoe prachtig de wereld is. De schoonheid van elk klein detail. Het geluid van zingende mussen, de zon die je wangen verwarmd, en zelfs de pracht van de regen die zorgt dat alles groeit.
Geluk komt naar jou
En dan sta je daar ineens in die grote wereld. Toch een beetje eng want hoe benauwd die kleine put was, je kon te minste wel alles overzien. En nu in die grote wereld is het prachtig maar je hebt geen idee welke kant je op moet. Niets is zeker, gevaar ligt op de loer en de mogelijkheden zijn oneindig. Hoewel je steen zwaar was gaf het je een gevoel van veiligheid. Nu sta je daar naakt en kwetsbaar. Wat als mensen je pijn willen doen? Wat als je de verkeerde route neemt. Opnieuw veel vragen en niemand heeft de antwoorden.
Zo stond ik ook op een dag buiten mijn eigen gecreëerde put. Mijn steen liet ik achter en ik keek de wereld in. Wat ging ik nu doen? Mijn besluit om het anders te doen was genomen maar ja wat ga ik dan anders doen. Alles ineens compleet omgooien was wel een erg grote stap. Dus ik besloot het gewoon stapje voor stapje te doen. Genieten van het leven, want was het hierbuiten prachtig. En naarmate ik mijn stapjes zette werd het steeds leuker. Alles waar ik zo van droomde werd langzaam de realiteit. Het geluk waarvan ik dacht dat het niet aan mij besteed was kwam gewoon vanzelf. Ik hoefde er niks voor te doen als ik maar gewoon deed wat goed was voor mij. Voor mijzelf zorgen als hoogste waarde, daar ging mijn aandacht naartoe en daarmee liet ik het zelf groeien. Het leven kwam weer naar mij toe.
Alles waar je aandacht aan besteed groeit, dus wil je geluk….dan moet je geluk voeden door je aandacht erop te richten.