Menu Sluiten

Verstrikking

Verstrikking in het lot van een ander

Ken je dat gevoel dat je reactie of emotie veel heftiger is dan gepast is in de situatie? Net alsof er een knop omgaat, en je hebt geen idee hoe je die knop weer terug zet. Misschien heb je zelfs wel bepaalde gedachten erbij of zinnen die in je opkomen die zich blijven herhalen. Het lijkt wel een verstrikking…

De worsteling

Zolang als ze zich kon herinneren worstelde ze al met dit thema. Iets wat alleen eruit kwam in een relatie. Na jaren van angstaanvallen en zelfdestructief gedrag was ze het beu. Relaties ontlopen of de partner zoeken waarmee ze het probleem ontliep werd een must. Zodoende dat het een aantal jaren rustig bleef. Tot ze die ene tegenkwam. Die speciale jongen die haar alles werd. Maar tegelijk haar grootste spiegel. De angstaanvallen kwamen terug en ze werd weer zelfdestructief.

Hoe ze ook haar best deed het lukte niet om het om te buigen. Zodra het getriggert werd ging de knop om en leken de gevoelens veel groter als haarzelf. De tranen bleven stromen maar het leek een bodemloze put. De woede richtte ze op zichzelf maar de zinnen “ik haat je” en “jij moet voelen wat ik gevoeld heb” bleven haar achtervolgen. Ze snapte het niet en het gevoel pastte niet bij de situatie. De relatie kwam onder druk te staan maar de liefde was sterker.

Dat wat we niet zien

Ze had overal naar gekeken en was ten einde raad. Maar hoe frustrerend ook ligt de oplossing soms recht voor je neus. En dan is datgene waar je niet naar kijkt juist wat gezien moet worden. Ze had de hele familie al nagelopen of het daar vandaan kwam. Maar haar vader werd niet benoemd. Dat kon ook niet want die herkende ze er absoluut niet in. Toch zei ze de zin ‘papa ik laat je los’. Toen ging er iets wat al bijna 30 jaar geblokkeerd was weer stromen.

Verstrikking in het lot van haar vader

Kinderen zijn loyaal naar de ouders. Ze willen altijd helpen, ze willen niet dat de ouders verdriet hebben. Als klein meisje was ze al bereid om het verdriet van haar vader te dragen. Zijn vader was vertrokken en nooit meer terug gekomen. Zijn vrouw ging bij hem weg. Het verdriet zo groot kreeg nooit een plek. Maar zijn dochter droeg het mee. Ze zat in verstrikking met het lot van haar vader. Zoals de systemische term voor dit fenomeen heet. Maar het was niet aan haar en ze moest haar vader loslaten. Hij ging ten onder aan zijn verdriet. Maar zij kon hem niet redden het zou haar eigen ondergang betekenen.

Ze koos voor zichzelf en alleen maar door de zin te zeggen “papa ik laat je los” was het opgelost. Het betekende voor haar dat ze accepteerde dat haar vader kapot zou gaan aan zijn verdriet. Ze was uit de verstrikking en vrij om alleen maar zichzelf te zijn. Het effect was er direct. De angst was weg. De zinnen waren weg. Ze had alleen nog haar eigen emoties die ook passend waren bij de situatie…

Verstrikking

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *