Menu Sluiten

Vastpakken of loslaten

Vastpakken of loslaten?

Niet te bevatten zo snel toonde het inzicht zich. Nog onder de indruk van de coaching probeer ik mijn gedachten te ordenen maar ik krijg het niet helder. Hoe meer ik mijn best doe hoe vager het wordt. Diep van binnen weet ik dat het me ook niets aangaat en dat het ook simpelweg overbodig is. Toch is er iets in mij dat het heel graag wil bevatten. Ik kijk naar Fuzzy, onze stalfazant. Hij hobbelt achter me aan in de hoop op wat eten. Ik ga op het bankje zitten en strooi wat voer bij mijn voeten. Gulzig en alert tegelijk pikt hij één voor één de zaadjes op. Hij heeft zulke prachtige veren. De kleuren op zijn kop zijn net een schilderij en zijn staart heeft prachtige patronen als schutkleur. De paarsblauwe gloed glanst en laat het bruin oranje extra opvallen.

Vastpakken en wegduwen..

loslaten

De drang om hem te aaien is enorm maar ik weet dat wanneer ik dat zou doen ik hem afschrik. Ik moet geduld hebben, vertrouwen winnen en mijn verlangen loslaten. Het is zo herkenbaar, want juist wanneer je zo dichtbij bent wil je het pakken. Misschien is dat ons onbewuste jagersinstinct. Je wacht en wacht tot je zo dichtbij ben en dan moet je het pakken anders is je kans voorbij. Zo vertelde een vriendin laatst over een huis wat misschien te koop komt, haar droomhuis…. maar het is nog te vroeg. Het is zo voelbaar, de enorme wens en de wil om alles op alles te zetten de vraag is alleen tegen welke prijs? Want hoe meer je iets probeert te pakken hoe meer je het leven juist van je wegduwt.

Net als mijn gedachte, hoe meer ik erover denk hoe vager het wordt. En als ik het wil kan ik het compleet analyseren maar wat draagt dat bij aan het proces? Helemaal niks, want het was perfect zoals het was en het is niet aan mij om er iets mee te doen. Fuzzy kijkt me nog eens schattig aan, wat zou hij er leuk uitzien als hij een stropdas aanhad. Waarom willen wij mensen toch altijd alles toe-eigenen? Misschien uit de angst wat je verliest wanneer je het loslaat? Ik zou Fuzzy kunnen vangen en in een hok stoppen. Dan weet ik zeker dat hij altijd bij me blijft. Maar tegen welke prijs? Ik kan hem bewonderen maar hij zou ongelukkig zijn. Nu loopt hij vrij en trots te zijn en kan ik naar hem kijken en geniet ik er eigenlijk nog meer van. Maar als hij morgen niet komt dan kan ik er niet meer van genieten, dan verlies ik.

Verlangens loslaten

Ik kijk nog eens naar zijn prachtige veren en stel me voor dat hij zo tam is dat hij op schoot zou kunnen. Mijn hoofd kan allerlei manieren bedenken om hem zo tam te krijgen. Maar uiteindelijk zal geduld het belangrijkste zijn. Wachten tot hij zelf naar mij toekomt. Net als in het leven, geduldig wachten tot dat wat voor jou bestemd is naar jou toekomt. Of misschien moet ik al mijn wensen gewoon laten varen. Hoe makkelijk zou dat zijn? Dan wil ik helemaal niet dat hij tam wordt, maar geniet ik gewoon van de momenten dat hij er is. En ben ik gewoon tevreden met dat wat ik heb en hoef ik niets meer dan dat. En alles wat dan extra op mijn pad komt, dat is dan mooi meegenomen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *